Ben Seni Şiiri - Mustafa Özata

Ben Seni;
Gönül pencerem sanıyordum,
Gönül istirahatgahım sanıyordum.
Yürüyüşümüzün ufku belirsiz nihayetinde,
Gönül sarayım sanıyordum…
Ben seni;
Yâdıma düştükçe sükun bulduğum,
Dilimde muştusunu özlediğim,
Yanımda kendimle kavgamın bittiği
Bir kutlu mihmandar sanıyordum…
Ben seni;
Kirli sokakların vakur adamı,
Müebbet cezalı sözlerin süzgeci
Zanların göklerden süzülmüş damlası,
Sanki deryayı muhabbet sanıyordum…
Ben seni;
Gidenlere nisbeten kalanlardan,
Kuyuda Yusuf la olanlardan
Kulağıma sevgisini sunanlardan
Kalmış vefanın adı sanıyordum…

Ben seni,hep yanımda,
Benimle olur sanıyordum.
Güneş vursa da yağmur yağsa da…
Ben seni dost kalır sanıyorum…
Beni kendine dost sanır sanıyordum…