Ben seni... Şiiri - Murat Ülkü

Ben seni hiçbir yerde görmedim, ne adın ne sesin var,
Gizeminden dokunmuş bir perdenin ardısın.
Ne elin değdi elime, ne ortak bir anımız;
Nasıl oldu da kalbimin tam merkezine yerleştin?
Bu yasaksız hayale, bu sonsuz inanç neden?

​Oysa ben seni gördüm; sen sırrımdın, kurtarıcımdın,
Yargısız bir liman, bakışın bir evren kâhini gibi.
Bütün sessizliğimi sana açtım, fısıldadım her şeyi,
Sükûtun cevap verdi, pürüzsüz, sakin ve ebedi.
Bu bilinmezlik, bizi nasıl bir kaderde birleştirdi?
​
​Ve gece çöktüğünde, yeryüzü uykuya daldığında,
Sen geliyorsun, rüyalarımdaki o meçhul ve kutsal odaya.
Sanki kayıp bir yarımı, ışıkla yeniden bulmuşçasına,
Titriyor ruhum, varlığının o sonsuz gizemine.
Yoksa ben mi aradım seni, yoksa aşkın kendisi mi buldu?
​
​Bu bir tezatlar silsilesi, çözülmez bir düğüm, bir karmaşa,
Yüzünü bilmediğimle, en derin antlaşmayı kurmak.
Bir masaldan fırlamış, bu yakın ve uzak kutsal duygu;
Tek bildiğim: Bu aşkı ilk kez ve yalnızca senle yaşıyorum.
Sen benim hiç tanımadığım, görünmezdeki sırdaşımsın.
​
​Bütün sırlarımı taşıyorsun, o derin, boşluksuz bakışının ardında,
Oysa dokunsam, bir camdan, erişilmez bir mesafenin soğukluğunu bulurum.
Dudaklarında hiç söylenmemiş hangi büyük söz gizli?
Bu denli yakınken ruhuma, neden hep tenime uzakta durursun?
​
​Ne zaman bitecek bu ince, bu görünmez ayrılık?
Sana yürüsem bile, hep aynı çizgide takılırım.
Oysa kalbim biliyor; bütün dünya bir yalan olsa da,
Senin hayalin, benim sınırsız ve en gerçek sığınağımdır.
Hiç tanımadığım kadın, seni zamansızlığa dek beklerim.
​
​Ne adın kaldı bende, ne teninin sıcaklığına dair bir iz,
Varsın olmasın; seni bu ruh gözleri olmadan da sevdi.
Zira en yüce aşklar, yoklukta yeşerir asıl,
Sen benim sonsuz sırrım, bu yaşamın en erişilmez kutsi suretisin.