Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Ya sen beni' İşte tam da bu cümle yazdırır şaire bu şiiri, bilinmezlik ne geçmek bilmez bir ağrıdır, kutlarım hocam sevgiler...
Var mı sevgiden öte kollarına atıldığımız bir barınak?
Var mı sevgiden öte, anlam değer, şefkat duygusu ve huzur
İnsan hayatta ne ararsa, aradığını hep sevgide bulur
Sevgi... Sevgi... Sevgi. Bir ömre değer değil mi?
Ellerine sağlık. İnsan sevdikçe var. Sevgi dolmalı içimize
dağlar, denizler kadar. Kutluyorum. Sevgiler, başarılar. ++
Sorguya çekiliyorsa sevilen, kesin cevabı muallak bir şeyler var ortalıkta...
Galiba bahse konu kişi, 'takılı seviyor' eğer seviyorsa...
Tıpkı kullandığım '-se, -sa şart takısı' örneği...
Güzeldi.. Kutlarım Öğretmenim..
Sevgi var zannedilip te sonu hüsran olanların gerçek sebeplerini şu kısacık şiirde görüyoruz. Katkılı, takılı, sebep sonuçlu vs. vs. ... Bunlar hep hüsran. Yalın olmak gerekiyormuş. Değerli Hanımefendi Üstâdem ,saygılarımla selamlıyorum.
güzel bir sorgulama,, tebriklerimle
Bu kadar yalın ,bu kadar içten bir sevgi dilerim karşılığını bulmuştur.. Ya sen beni? bu soru sorulduğuna göre belli ki seven yüreğin şüphesi var ama..Ama bu harika şiirde bu şüpheyi görmek istemiyor ve diyorum ki sevgi büyük olmalı ..İşte böyle.. katıksız...
Harika yürek sesine sevgimle..
Sevmenin doğal hali yüreğinize sağlık kutluyorum
tebrikler Naime hanım tam p.10 ant.
BEN SENİ KAYITSIZ ŞARTSİZ SEVDİM
...........BEN SENİ PAYLAŞAMAYACAK KADAR ÇOK SEVDİM
........... BEN SENİ HAYATIMIN BAHARINDAYKEN SEVDİM
...........BEN SENİ BİR ÖMÜR BOYUNCA SEVDİM
......... .......YA SEN SEVDİĞİM
........ BENİ NE KADAR ÇOK SEVDİN
................. DÜNYA KADAR MI?........ (şebnem örs)
size özel
Siz,'adam gibi' sevmişsiniz Naime Hanım.
Bence, o son dizedeki soruyu sormanıza gerek bile yok,çünki böyle seven mutlaka sevilmiştir derim...
Kutluyorum bu güzel sevgi şiirinizi ve sizi,
saygılarımla efendim,
Ünal Beşkese
güzel bir şiir saygın bir sevgi.hepsi çok güzel tebrikler
Bu şiir ile ilgili 51 tane yorum bulunmakta