Ben Senden Vazgeçtim Şiiri - Kiyaz Kılınç

Ben senden artık vazgeçtim
Kapının arkasında duran valizime doldurdum tüm yalan cümlelerini
Gözünün önündeyken bile beni görmediğin o anlarda vazgeçtim
Doğrusunu bildiğim cümlelerin yalanlarını senden dinlerken vazgeçtim
Beni hiçe sayıp yerle bir edip, kanatlarımı kırdığında vazgeçtim
Ellerinle açtığın yaralarımı ellerimle sararken vazgeçtim

Yarım kalan cümleler, sustuğum kelimeler yok artık
Sesin, rüyalarımın içinde yankılanmıyor artık

Biliyorsun, vazgeçmek bir anda olmaz
Ama ben senden, seni sevmekten bile önce vazgeçtim.

Kalbimin kuytularında sakladığım ne varsa
Birer birer gömdüm, geri dönmeyecek yerlere

Gözyaşlarımla yazdığım o cümleleri
Unuttum, yok saydım, yabancı ettim kendime
Sana dair umutlarımı, hayallerimi
Kör bir rüzgar gibi savurdum bilinmezlere

Seninle geçmeyen zamandan vazgeçtim
Beni beklemeyen yollardan, dönmeyen yüzünden
Hüzünle suladığım o köksüz ağaçtan vazgeçti

Zamanın iğnesiyle işledim acılarımı
Her gün bir ilmik daha attım kopan bağlarımıza
Sana uzanan yolları tek tek kapattım içimde

Ben senden vazgeçtim, yavaş yavaş ve sessizce
Bir yaprağın dalından kopuşu gibi, usulca düştüm senden
Ne bir çığlık kopardım, ne de bir iz bıraktım arkama
Sana dair kurduğum her cümlenin sonuna noktayı koydum

Ben senden vazgeçtim, ağır ağır, kendimi unutarak
Bir su damlası gibi kaybolarak geniş bir okyanusta
Her sabah, sana ait bir anıyı daha kapının dışına koyarak
Ve hiçbirini geri çağırmamak için yemin ederek