Ben Senden Sonra Hep Lâl Kaldım

Soğuk havalarda demli çaylarımıza katardık sıcaklığımızı,
Üşüyen denizlerde dönüp dururdu martılar,
Ben denizde bir sandal, sen limanda bir yar,
Ne rüzgârlar kavuştururdu bizi, ne de dalgalar.

Şimdi tahta masalar üzerinde ıslığımız kaldı,
Çayımdaki şeker gibi erittim içimde yokluğunu,
Ben bu dünyada firari bir göçebe,
Sense bilmem hangi kervanın yolcusu,

22:30 otobüsüydü son yolcusunu bekleyen,
Ne düşünebilirdim saat 22:29 u gösterende,
Zaman, tam göğsümüze şaşmadan nişan alarak,
Her saniyede bir kurşun sıktı ciğerlerimize.

Hücre kapıları gibi kapanınca kapılar,
Ellerin ellerimde ne kadarda kısa kaldı,
Buğulu camların ardındaki 'Elveda'ndan başka
Beynimi çiğneyen tekerleklerin acı izleri kaldı.

Gittin, ne kadarda az şey döküldü dudaklarımdan,
Söylenmemiş sözcükler kırık bir cam gibi parçalanırken ağzımda,
Gücümün son damlasıyla gökyüzüne kanlı bir feryat yapıştırdım,
Ve ben senden sonra hep lâl kaldım.

Tahta bir heykel değilki, acıdı işte kalbim,
Harita sayfalarında gittiğin yerlere baktım,
Bir an önce sürebilmek için gözlerimi gömleğine,
Günlerce uyumadan yollara baktım.

Bir şimşek gibi çakınca yüzün gözlerime,
İntihar düşleriyle sırılsıklam uyandım,
Buz yağdıran bu şehrin gecelerine,
Yüreğimden süzülmüş tam ondört kurşun sıktım.

Ben senin gözlerinden vazgeçemedim
Yüzümde izleri kalan bakışlarından değil,
Ben dudaklarından vazgeçemedim,
Islak bir yorgan gibi tenime yapışan sıcaklığından değil,
Bilemedin sevgili ben senden vazgeçemedim,
Senin bana bıraktıklarından değil.

Hoşçakal ey canan,
Penceremin önünden havalanan kuşlar gibi,
benden uzaklaşan anılarımın kahramanı.
Hoşçakal ey canan,
Misafir bir bulut gibi,
bu şehirden çekip giden hayallerimin kahramanı.

Anladım artık, en hüzünlü türküyü bir kurşun söyler,
Ve her ayrılan biraz sarhoşça konuşur,
Başını taştan taşa vurarak akarken bir su gibi,
Ömür ancak ölümün siyah kıyılarında durulur...

(Nisan 2004 İST.)