Annemin şefkatli kollarıydın sen,
Babamın sıcacık ocağı.
Deniz feneri yalnızlığımın kalabalığıydın,
Başı dumanlı dağlarda biten kardelen.
Şimdi git gidebilirsen.
Bende herşey iken,
Kolumu, kanadımı geçtim,
Yüreğimi kırdın hiç düşünmeden.
Yine de her şer’ine rağmen,
Ben senden gitmem...Gidemem.
Bir çiğ damlası düşer gül yaprağına,
İsmin aklımın yollarını sırılsıklam ederken.
Sana beslediğim özlemler üşür koynumda.
Yine de sıkıca sarılırım yokluğuna, sana hissettirmeden.
Zorlayamam dillerimi, lal kesilirler,
Senden başkasına tek bir kelam edersem.
Dökülmez ki aşk çırpınışları bir başkasına yüreğimden.
Şimdi git gidebilirsen.
Bende herşey iken,
Dehlizlerinden atlamaya,
Bencilliğinde boğulmaya,
Gözlerinden müebbet yiyip,
Hazanında savrulmaya çoktan meyilliyim ben.
Her şer’ine rağmen,
Ben senden gitmem...Gidemem.
Nutku tutulur gecelerimin, aydınlık sabahlara göç edemem.
Fuzuli yorgunluklarım bile cazibeni silemez beynimden.
‘Biz’ diye ettiğim her niyaz yokluğuna yoldaş olurken,
Şimdi git gidebilirsen.
Bende herşey iken,
Ben senden gitmem...Gidemem.
Kayıt Tarihi : 28.10.2019 15:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
