Ben, senden geldim..! Şiiri - Müjdat Çiftçi

Güzel güneşli bir gündü,
oturmuştuk,eski,boyası dökülmüş bir bankta,
özlemlerimizden konuluyorduk saatlerce,
sonra gülüşüyorduk,
işte ben senin bu gülümsemenden geldim.

başını omzuma dayayıp,hasret giderirdik,
birlikte seninle,
özlenen hasretlerimizi tazelerdik,
ben senin bu hasretinden geldim.

sen büyük aşkların sonunu,
kuruyan nehirlere benzetirdin,
nehirler kurumuştu bende dediğin gibi,
işte ben o kurumuş nehirlerden geldim.

hani tek bir yürekte buluşurduk ya seninle,
işte ben o yüreğin kuytu köşelerinden geldim.

sadece bedeni kurşulananlarmı acı çeker sandın sen?
sadece yüreği sıcak olanlarmı giyer,
aşk denen elbiseyi?
ben senin aşk dediğin o oyundan geldim.

denizdeki dalgaların alabora ettiği sandalların,
neden devrildiklerini bilmeden,
denize hesap sormalarımı tuhaf olan?
yada yıldızlar kaydıktan sonra, bunun hesabını kime sorarlar?
yada sorabilirlermi? hiç düşündünmü?
ve bana gülüşlerin kadar güzel bir şey gösterebilirmisin.?

senin yanında iken,
senden kilometrelerce uzaklaşmamın nedenini açıklayabilirmisin?
biliyormusun, ben o açıklayamadığın nedenlerin içinden geldim,
ben kendime, senden geldim...!