Ben Senden Ayrı Düşeli Şiiri - Handan Koca

Ben senden ayrı düştüğümden beri
Kaç yıl, kaç ay geçti bilmiyorum.
Nereye baktığımı bile bilmeden.
Öyle bakıyorum donuk donuk bir yere.
Baktığım yerde yüzün yoksa.
Kendimi görmüş saymıyorum.

Ben senden ayrı düştüğümden beri.
Yüzyıllar eskitti yüreğim.
Güneş tutuldu,
Ay tutuldu,
Ben tutuldum.
Çoktan soldu, menekşelerim begonyalarım.
Yağmur yağdı, kar yağdı,
Gözyaşlarım, hasretin öz suyu oldu.
Nice özlemler büyüttü yokluğunda.
Yapraklar savruldu göklere.
Gönlüm sıcak iklimlerde susuz kaldı.

Ben senden ayrı düşeli
Her gün savaş var memleketimde
Sığınaklarda sakladığım sevgi çuvallarım çoktan boşaldı
Şimdi sana öyle aç ki yüreğim.
Bir lokma için, bir avuç aşk yok ambarımda.
Tek tesellim olan, demirden askerlerim de terk etti beni.
Şimdi umutsuz, savunmasız çaresiz kaldım.
Korunacak bir ağaç gölgesi bile kalmadı yüreğimde

Ben senden ayrı düşeli,
Parmak izlerim hep seni imgeler,
Neye tutunsam, düşmemek için,
Yine gider, senin ayrılığını bulurum.
Ayrılığını tutarken ellerim,
Çoktan imzalamışımdır kırılganlığımı.
Kendimi bir kum saatinin içine saklarım.
Zaman geçtikçe, kumlar döküldükçe yerlere,
Bir eylül sabahı çekerim ciğerlerime.

Ben senden ayrı düşeli,
Sarı bir ayrılık başucumda,
Korkularım iç cebimde saklı.
Vedalarım pencere kenarında.
Ben senden ayrı düşeli,
Bir tek rüyaların miras kaldı bana.
Birde zihnimin derinliklerinde,
Çizemediğim resmin.

Ben senden ayrı düşeli,
Kim nerden bilsin içimi,
Öyle özledim ki seni,
Gel diyemeyen dillerime küstüm.
Ben senden ayrı düşeli,
Yokluğunu toprak yapıp hasretimin üzerini örttüm.
Sen yokken yaşadığımı sandığım şey, bir kördüğüm