Sen Hiç Ölmedin Şiiri - Meryem Keskin

Ben seni, sensiz yaşamayı öğrendim.

Her Sabah uyandığımda.
Sen varmışsın gibi hayatımda,
İki kişilik hazırlıyorum kahvaltımı.

Seninle sohbet ederek,
Yudumluyorum çayımı!

Konuşuyoruz ordan….burdan….
Aslında ben konuşuyorum sadece.
Seni ilk gördüğüm gün,

Neler hissettiğimi anlatıyorum sana.
Tebessümle seyrediyorsun beni.

Hiç konuşmadan sadece bakıyorsun.
Deniz mavisi gözlerinde, kayboluyorum.
Sonra sesini duyuyorum.
Usulca, seni seviyorum diyorsun.
Öyle sahi ki, kokunu hissediyorum, kokunu.
Bahar çiçekleri gibi kokuyorsun!

Yokluğunda bile, seninle yaşıyorum ben.
Ayak izlerini bırakıyorum adımlarımda. Dokunuşların var, evimizin her yanında.
Bazen, dağınık bırakıyorum dolabımı.
Eşyalarını saçıyorum her yana.
Aslında düzenliyimdir biliyorsun.
Kızmanı bekliyorum, bana bağırmanı.
Öfkeyle de olsa, sesini duymak istiyorum.

Sesin yankılansın, evimizin duvarlarında!

Deli diyorlar, bu halime gülüyorlar, aldırmıyorum.
Onlar görmüyorlar ama,
Ben hâlâ, seninle yaşıyorum.

Hiç gitmedin ki benden!

Kızma bana diğer yarım.
Kızma bana, bahar kokulu yârim.
Bilmiyorum, sana hiç gelmiyorum.

Toprağını sulamıyorum.
Rengarenk çiçeklerle süslemiyorum kabrini.
Eğer gelirsem,

Kabullenmiş olurum benden gittiğini.
Ben sensizliği bile, seninle paylaşıyorum.

Hep benimleymişsin gibi.

Ruh-u revanım. 

Ömrüm, hasret kokan yarim.
İlk gün ki aşkla ve heyecanla.

Seni hâlâ çok ama, çok seviyorum!

........Meryem Keskin......
.........04.02.2013.....