Neyi bekliyorum ve neden, niçin; hiçbirini bilmiyorum,
Ya da bilsem bile anlamlandıramıyorum beceriksizce...
Tıpkı senin gibi zalimleşiyor birbirlerine karşı harfler,
Kendine benzettin tıpkı onlarıda, bunu çok iyi biliyorum...
O kadar yalnızımki bu kalabalıkta,
Güneş her gün daha fazla yakmaya başladı tenimi
Esen soğuk rüzgarlar üşütüyor sensiz kalan ellerimi
Çalan her ayrılık şarkısı acıtmaya yetiyor sevgi(li) siz kalbimi
Sonunda Azrail alıp ruhumu; tamamen yalnız bırakacak çaresiz bedenimi...
Çalmıyor telefonum yüreğimle yarışırcasına sessiz
Yalnızlığımın adında sen varsın,
Ama varlığımın hiç bir zerresinde yoksun.
Gözlerimden akan her damlada sen varsın,
Gördüğüm düşlerin hiç birinde yoksun.
Sigaramın tüten dumanında hep sen,
Dedikleri gibi gözümün önünden hayatım şerit gibi geçmedi
Çünkü senden önce geçen bomboş bir hayat kaldı geride...
Bir tek sen vardın ve sanki doğduğumdan beri seni seviyordum;
Ben seni istedim, Hayat bana ölümü hediye etti.
Ama neden! Hem ben daha yeni doğmuştum...
Gözlerindi bu sefer ayrılık şarkısını söyleyen ey sevgili
Dudaklarına fazla bir iş kalmadı;
kuru bir hoşçakaldan başka...
Keşke sırtını dönüp giderken başını öne eğmeseydin;
En azından 'eyvallah' diye haykıran ellerin kadar dik durabilseydi...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!