Ben,şehir,sokak kedisi Şiiri - Orhan Hatıl

kahrolası bir gündü
cadde uzadı ben uzadım donuk bakışlarda
dişilikten uzaktı kızların duruşları
arabalar gürültülü
yamur yine Antalya semalarını geziniyordu
ne oldu ki bu şehre herkes telaşe içinde
bir sorsanız kaç kilometrede bulacam korkusuz günleri
düşleri unutmuş bedenler yanımdan gecerken
elbise görüntülü dış dünya omaktan korkmaktayım
neler söyler iç iletişimim
saçları yağlı yapay tıraş kokulu gençler geçerken yanımdan
onların bakışlarının yapay dünyası neler söyler bana kendim
ayakabılarım ıslak her an açılabilir
bir pansiyona verilen gereksiz para kadar acı çekiyor bedenim
adsız kebabcı dükkanını seyrederken camdan
bulanık havanın kaçışları süslüyor düşleri
sondur bu bir zaman özgürlük gelecek desemde saniyelere
tarih dedikleri gibi tekerür ediyor
burası palmiyeme dolu
ama tatilller memleketi değil
yavaşca uykusuz bedenimin saçmalıklarında
bütün insalara kızarken
sonra üzülüyorum dünyaya kendimi unutarak
işte bizim sokak kedisi derken bir kediye
hayır bizim sokak kedisi olamaz
orası buradan çok uzak
sadece ona benziyor
şimdi kedimiz bile şişmanladı
sakallarımda yerini buldu özümsedi
eskisi gibi değil ne bu şehir ne ben nede sokak kedimiz