Ben Savaş Çocuğuyum Şiiri - Şerife Çoban

Ben savaş çocuğuyum;
Yemyeşil çayırlarda
Oynayamadım oyuncaklarımla
Mavi bir gök kubbede
Uçuramadım uçurtmamı.
Ayaklarım çıplak;
Adımlarım küçücük
Bombalar patlarken birbiri ardına
Yetişemem sığınağa
Koşamam büyükler gibi…

Ben savaş çocuğuyum,
İlk kurşun beni vurur.
İlk kopan bacak benim;
İlk savrulan benim bedenimdir.
Ben ninniler beklerken annemden;
Açlık yağar, ölüm yağar;
Zulüm yağar her yerden.

Ben savaş çocuğuyum,
Sudan ucuzdur hayatım,
Rüyalarım çalınır,
Hayallerim alınır elimden.
Lime lime edilir etim,
Masum bedenim daha ilk rüyasını görmeden,
Ölümü görür.
Daha adımı öğrenmeden
Izdırabı öğrenirim.

Ben daha küçücüğüm,
Ne anlarım savaştan.
Büyüklerin açgözlülüğü yüzünden;
Yok oluyor binlerce can.

Ben savaş çocuğuyum
Ne söylesem boş!
Bırakın bombaları
Atın artık silahları;
Merhamet yeşersin gönüllerde
Sevgi filizlensin kalplerde;
Çiçek açsın tomurcuklar
Ölmesin artık çocuklar…