Ben Sanırdım ki Şiiri - Burhanettin Akdağ

Ben sanırdım ki,
İnsanlar hep mutlu olur
Oysa hayat zormuş
İki çift laf etsek
Üçüncüsü vuruyor derinden
İncinen ruhu kanatıyor.

İhtiras,
Fazileti, insana saygıyı
Sevmenin yüceliğini
Yani insanı,
Kılıktan kılığa sokuyor.

Şu ahire bak,
Hep ben, yine ben
Ne kötü kelime
Neden hep sen değil?
Hiç düşündün mü?
Yordun mu beynini?
Oysa ki,
Sendeki kadar bende de yürek var
Aklım eriyor
Beynim harıl harıl çalışıyor
Hem de iyiliğe
Cümle bile kuruyorum.

Ama gel gör ki,
Hele eleştir bakalım
Gör neler oluyor
Sözün sivrisi, bakışın en kötüsü
Parçalar sineyi
Hangi ruh haleti bu?

Ben hep sanırdım ki,
İnsanlar hep sever
Coşkuyu birlikte yaşar
Hep paylaşır
Dosta destek olur
Zehir saçmaz, kötülük ekip de
Düşmanlık biçmez.

Ama gel gör ki,
Her gün yaşananlar
Yakıyor, burkuyor duygularımı
Düşman olsa vurulmaz
Böylesine acımasız
Sadistçe, ölümüne.

Bu nasıl bir duygu?
İzahını bulamadım
Sözlüklerde karşılık bulamadım
Bilen, duyan varsa
Deyiversin hele
Duyayım da haykırayım
Diyeyim ki Ben Yanlış Bilmişim
Yok! Yok! Yok!
Cevabı yok sorunun!

Yıpratıyor sevgisizlik
Yakıyor acımasızlık
Tüketiyor umursamazlık.

Oysa,
Ben hep sanırdım ki,

Ne sanırdım?

(19.09.2005)