Ben Sana Susuyorum

Kendi sessizliğine çekiliyor kelimeler.
Konuşmak yük oluyor dilime
Aklıma adını koyarken, gözlerin geceye yıldız oluyor.
İçimde kopan fırtınalar
Birden gül bahçesine dönüşüyor
Ne dokunmaya kıyıyorum ne düşürmeye…
Sen gelince her şey sakinleşiyor,
Öfkem, telaşım, içimdeki dağınıklık
Hepsi yavaşça yerini buluyor.
Belki de en çok böyle seviyorum seni
Ve ben sana susuyorum.

Söyleyemediklerimi yüreğim alıyor içimden,
Gözlerine bırakıyor kimse görmeden.
Sözlerim, kalbine değince kırılmasın diye
Geceye karışıyor usulca.
Senden kalan her bakış,
Karanlığıma düşen bir yıldız oluyor
Ne zaman yukarı baksam
İçimde bir yer aydınlanıyor.

Ben, kelimenin kıyısında bekleyen
Bütün sözcükleri kendi içinde kaybolmuş
Hüzünlü bir yolcuyum.
Belki de en çok,
Sustukça dokunuyorduk birbirimize,
Belki en gür sesimizdi suskunluğumuz.
Yüreğim ne söylüyorsa kalbine,
Usulca bir yol bulup sana varıyordu.
İçimdeki karanlığına düşen ışık
Her seferinde sendin.
Ve ben en çok sükutumda seni sevdim

Gözlerin bir şarkıydı,
Hangi notasına dokunsam
Yüreğimde sessiz bir dua filizlenirdi.
Sen anlatsan, ben dinlerdim
Çünkü sözlerin bir huzur, gözlerin merhametti
Ben susardım…
Susuşum bile sana yakındı.
Ve ben saklardım seni,
Yüreğimin en mahrem yerine,
Rüzgâr değse incinir diye
Kendi benliğimi örterdim üzerine.