Ben Sana Mecburum Bilemezsin!

Sana âşık olmuş bir yaralı gönül var,
Hem sana dertli ve meftun olmuş.
Kanıyor yüreği sensizlik zamanında;
El sallasan bu gemiye, belki döner geriye.
Durmaz olur mu? Geçen ahude o dokuz ay,
Seni tanıyalı belki de 7 ay.
Hani o gelişin vardı ya o süzülüşün içeriye…
Dermansız kaldı o kollarım,
Bakışlarım bir anlık dondu;
Susuz kaldı suskunluğum
Derdim oldun derde boğdun
Dertsiz başıma açtın sen dert!
Her gün, her saat ve dakika sana hasta bir kalp!
Merhemim ol! Derim şu naciz yarama
Yârim ol ey sessiz ve mahpus gecelerimin mehtabı!
Yârim ol ey gönül bahçemin “siyah lalesi”
Sana ulaşmak belki bu kadar zor.
Belki bu kadar inatçı…
Ne bana ne de sana kalır şu virane,
Kokuşmuş yalan dünya!
Sana metfun olsam da yine sana hasta.
Bu hançerli bakışlar, o bakışlar ki sadece sana merhametli
Nazarlarla hayran hayran bakmakta sen de ona…..
Neden bir gün sormadın neden?
Neden beni anlamadın! Ey mükedder olan kalbin sahibi!
Sana olan ciğer yangınım arşa uzandı sen! Sen!
Hâlâ bana bakmamaktasın ne çare…
Böyle imiş; böyle gelmiş bu dünya.
Bir elinde cımbız bir elinde ayna;
Oy gülüm! Umurunda mı dünya…