Ben Sana Mecburum! Şiiri - Gülcan Arslan

Gece garlarında tren bekledim
Rıhtımlara döküldüm, saçıldım, gelmedin
Fırtına gibi esen ama
Benden başka kimsenin hissetmediği rüzgarları dinliyorum
Benden konuşuluyor, biliyorum
Gece kokmuş cesetlerin başında
Oturulmuş beklemede karanlıkların en koyusu.
Hırsızlama konuşuluyor, sabaha karşı
En gizli rüzgârları dinliyorum
Capital cigaralarının soğuk düşmanı bir kadın
O çıplak, o mahzun ve biraz şuh
Benim şarkımı söylemesini bekliyorum
O nihavent şarkıyı bekliyorum
Ve bir ses geliyor derinden
Sanırım vicdanımın sesi
Umutsuzluğa düşüyorum gittikçe
Allahım diye diye ağlıyor vicdanım
Niye diye, bilemesem de! ! ! !
Bildiğim,seni bu denli sevdiğim…

Ben bir değil birkaç kişiyim
Meksika’da rüzgarın, fırtınanın tuzunu yalıyorum
Adı konmamış bir limanda
Yakalanıyorum!
Başımda ayyaş kimsesizler, boynuma elini uzatmış
Beni uzun zamandır takiptelermiş
Hayatımın garipliğini hiç te yadırgamadan…
Bütün tatlı sular ve karanlıklar içimde saklı halde
Güneşin sıcaklığına teslimim
Bir elimde gitar
En sevdiğim müziği çalmadayım, esen rüzgar ve aklıma gelen tren
Ağzıma ilişen tuzlu suyun mavi kokusu
Ah sen! !
Gitar ellerimden kaymada ve sen gitmedesin!
Mekânım yok, çöllerdeyim,sensizim yani!
Yüreğim çocuk,ben çocuk…
Ama kader,acıların kucağında bıraktı beni….
Yaşardı gözlerim, bir gecelik uykusuzlukla yüz yüzeyim!
İncecik dişlerimin arasından sızan hayat
Yine de direnmedeyim,en çetrefilli yanlarımla!
Artık bileklerimi çizen çarpık tramvaylar yok
Herkes ve her şey yok olmuş
Sen dedim ya,sen yoksun!
Olsun!
Aldığım her nefeste benle yaşlanmaya devam ediyorsun……
Ben sana mecburum!

02.05.2007 Çarşamba 14.30
GÜLCAN ARSLAN