Ben Sana Mecburdum Şiiri - Asaf Eren Tür ...

Gecenin karanlığına inat, yüreğimin ışığında yürüyordum. Her adımımda seni arıyordum, gözlerimdeki yaşlar yolumu bulmama engel olurken bile. Kalbim, senin adını fısıldıyordu her atışında. Sen benim için bir umuttun, bir hayaldi belki de. Ama ben sana mecburdum, tıpkı güneşin doğuya mecbur olduğu gibi.

Rüzgarın tenimi okşadığı o serin akşamüstlerinde, yanımda olmasan da kokunla dolardı ciğerlerim. Senin varlığın, ruhuma işlenmiş bir nakış gibiydi. Her ilmeğinde seni hissederdim. Sen, benim içimde büyüyen bir çiçek, yapraklarının her biri yüreğimde filizlenen bir sevdaydın.

Yalnız kaldığım anlarda, düşlerimde seninle konuşurdum. Sessiz gecelerde, yıldızlara senin ismini fısıldardım. Gözlerimin önünde bile senin aydınlığın vardı. Sen, benim için bir deniz feneriydin; kaybolmuş ruhumun yolunu bulan ışık.

Mecburdum sana, çünkü seninle nefes almak, seninle yaşamak, seninle var olmak istemiştim. Senin gülüşün, benim baharımdı; bakışların, benim cennetimdi. Her sabah, seninle uyanmanın hayaliyle açardım gözlerimi. Her akşam, seni düşünerek kapardım kirpiklerimi.

Sen, benim hayal dünyamın en güzel rüyasıydın. Seninle yürümek, seninle konuşmak, seninle gülmek… Tüm bunlar, benim hayatımın anlamıydı. Senin varlığın, benim için bir mucizeydi. Sen, benim kalbimin melodisi, ruhumun şarkısıydın.

Ama bil ki, her mecburiyetin içinde bir hüzün saklıdır. Senin yokluğun, benim dünyamı karartırken, içimde büyüyen sevda, her geçen gün biraz daha ağırlaşıyordu. Seni sevmek, bir ömre bedeldi belki de. Ama ben sana mecburdum, çünkü sen benim en güzel yanılsamam, en tatlı düşümdün.

Ve işte şimdi, gecenin en karanlık anında, yıldızlar bile senin adını yazıyor gökyüzüne. Seninle olamamanın verdiği acı, her nefeste biraz daha yakıyor içimi. Ama yine de, senin varlığınla huzur buluyor kalbim. Çünkü ben sana mecburdum, tıpkı güneşin doğuya, denizin maviye mecbur olduğu gibi.