Kuru bir yaprak misali savruluyorum sensizliğin tozlu yollarında.
Gül dikeni gibi batıp parçalıyor bu yalnızlık tüm bedenimi.
Mutsuzluğum gün be gün artarken senli hayallerimle yeniden can buluyorum,yeniden hayata tutunuyorum...
Yokluğun buz gibi soğuk
Hasretin kurşuna diziyor
Uzaklardan sıcak bir dokunuş
Saçımda sanki ellerin geziyor
Yalnızlığım idam mahkumunun yalnızlığı
Sükutum müebbet almış yüreğin çığlıkları
Sensizlik darağacında boynumda ki ip sanki
Ey sevgili,sanma seni unuturum,gölge düşürüm bu sevgiye
Sana olan sevgim,senden emanettir şimdi bana
Ömrüm tükenip giderken yalnızlığımda
Suskunluğun hançer yarası gibi iniyor bağrıma
Kelepçe vurulmuş dört duvar arasındayım
Kimsesiz kalmış duyguların yetimliğini yaşarken
Ne olur sen de susma,mahkum etme beni bu yalnızlığa
Bir ses ver duyur sesini bana
Şimdi her zamankinden daha çok muhtacım sana.....
Ben sana muhtaç
Ben sana tutuklu
Ben sana mahkumum...! ! !
13.9.2013
Emine ŞafakKayıt Tarihi : 13.9.2013 11:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
