Ben sana anlatamam Şiiri - Bahtiyar Aslan

Ben sana anlatamam nasıl yaşadığımı
Sen bir kuşun nasıl öldüğünü bilmiyorsan
Bu gözlerime oturan kızgın çelik bakışlarımı
Bu uykularımı delen yedi cehennemden çıkıp gelen
Kendine her kıyışında yeniden dirilen
Bu akrebi gözlerin bir yerden ısırmıyorsa
Ve hala bu akrep ısırmıyorsa rüyalarını
Ve sen hala kendi zehrini taşıyamıyorsan
Yani bir akrebi akrep gibi yaşayamıyorsan
Ben sana anlatamam nasıl yaşadığımı

Bir martı en geniş beyaz kanatlarıyla
Buz tutmuş ayaz yemiş kanatlarıyla
Harmanlayarak bütün ölümleri gelirken üstüme
Sen en Kafkas parıltınla bir hilal
Şah damarıma oturan bir hançer kıvrılır gibi
Ve bir gül açar gibi kınından sıyrılır gibi
Son yaprak son dalından ayrılır gibi
Çıkıp gidebiliyorsan bir kapıdan ardına bakmadan
Sen bir kuşun nasıl öldüğünü anlayamazsın
Ben sana anlatamam nasıl yaşadığımı

Uykuya vardığın yere deli bir yağmur başlıyor
Bütün şimşeklerini yutmuş bir buluta ağlamıyorsan
Yahut bir bulutu başına karalar gibi bağlamıyorsan
Gidenler de kalanlar kadar yalnızdır anlamıyorsan
İçinde bir çocuk çırpınıyor ağlıyorsa
Aldanıyorsan duymuyorsan
Say ki hiç yaşamadın say ki hiç yaşanmadı
Yıldızlara bakan çocuğun
Ben sana anlatamam nasıl yaşadığımı
Sen bir kuşun nasıl öldüğünü anlayamazsın

Söylemek istemezdim ama işte söylüyorum
İnanmak istemezdim ama işte inanıyorum
Ben kanımdan kınalar yaktım yarimin ellerine
Yakmak istemezdim ama biteviye yakıyorum
Köpekler sussun istemezdim ama işte istiyorum
Annem derdi ki
Yar eline kınlar yakılanda köpekler havlamasın
Bütün lambalar içine çeksin ışıklarını ilk akşamdan
Bir ay doğsun ki şavkısın yarin avuçlarından
Bir ekmek kokusudur tutsun geceyi ve ovayı
Annem bakır taslarda ezerdi yar aydınlığı kınayı
İşte ben de annemin sözleri üzere
Bakır taslarda kınalarca karıp kanımı ve kalbimi
Yarin avuçlarına kanayan bir olup konduruyorum
Bir köpek suskunluğuyla geçiyorum sokakları
Bir lamba gibi ışıklarımı çekerek içime
Yine de bir kere daha
Söylemek istemezdim ama işte söylüyorum
Zambaklar yıldızlar gibi durmuş geceye
Dönüp bakamıyorum
Bir dolunay ki şavkımalarla doldurmuş içimi
Dönüp bakamıyorum
Bir leylak ki yarin kokusu kadar çocuk ve pembe

Ben davetle vedayı aynı dala gül eyledim
Ben ırmakları birbirine döküp çöl eyledim
Çağırdığım zaman ecel bile naza geçer bu yüzden
Ben ölümü ölüme katıp da neyledim
Ben gönlümü düşe benzer bir güzelde eyledim
Sen giderken yüzünün bir yanını unuttun boşluğumda