Ben Şairken Şiiri - İsa İnce

Yazmam sanıyorlar, küstüm sanıyorlar satırlara
Kar ayazı yaklaşırken yazmadım mı karlara?
Bahar yaklaşırken çiçeklerle anlatmamış mıydım?
Toprak kokusunu duyamdın mı yağmurlarda?

Hep yazarım ben zaman gelir çaydanlıktaki deme,
Yeri gelir yer yüzünü acıyla kuşatan gündeme
Bazen duman olur işlerim ciğerlere
Belki kalem tutamam ama hep yazarım gecelere

Gözlerimin gökyüzü bana seni anlatıyor
Bir acı şarkı bana seni hatırlatıyor
Oysa bir bebek gülümsemesi beklerken yüzünde
Aynaların sahte gülüşleri aldatıyor

Hangi kömür kestane gözlerine denk düşebilir
Islak caddelerde savrulan bir güvercin misali
Kanadımın kırıldığının bile fakında olmadan
Sana uçmayı hedeflemiş gibiyim

Biliyorum hayal alemi değil burası,
Sende hayallerdeki gül bahçeleri gibi değilsin
Yanaklarından süzülen yaşları silemedim...
Belki kırk yıllık hasretin bekçisi gibiyim

Sen gülizar kaldıkça bu deli yürekte
Ne fırtınalar ne depremler sarsamayacak gönlümü
Hep yıkılan olsada bir köşeye
Sevmeyi bırakmamayı kendine dert edinmiş kalbim.

Karanlığı mesken eden çocuklar gibiyim
Sus deme, susmaz dilim, durmaz ellerim,
Bırak kimse anlatmasın seni
her şiir, sen olacaksın ben şairken.