Ben Şair Kalpten Kalbe Zincir

Ben şairim…
İlk kelimemi,
Adem’in toprağından aldım,
Havva’nın gözyaşında yoğurdum.
Bir öpücük kadar masum,
Bir yasak kadar derin yazdım aşkı.

Cennetten kovulan insanın
Yeryüzüne düştüğü anı
Kalbimde yankılanan ilk şiir bildim.

Ben şairim…
Nuh’un gemisinde dua oldum,
Yağmurun altında umut taşıdım.
İbrahim’in ateşinde serin,
İsmail’in teslimiyetinde sabır oldum.
Yusuf’un kuyusunda incindim,
Ama Züleyha’nın gözlerinde
Aşkın ne demek olduğunu öğrendim.

Musa’nın denizi yarmasında
Korkuya meydan okudum,
Ve Meryem’in ellerinde
Sabırla yoğrulmuş mucizeyi yazdım.

Ben şairim…
Sözüm hem dua, hem yakarış…
Kâbe’nin gölgesinde secdeyle,
Göğsü yara bere içindeki bir yetimin
Doğruluğunu yazdım: Muhammed Mustafa’yı.
Ayet gibi düştü mısralarıma
Onun adaleti, merhameti, tebessümü.

Ve zaman döndü…
Çağlar geçti.
Ben yine yazdım,
Aşkı bir mektupla anlatan Mevlana’yı,
Sözle dövüşen Yunus’u,
Erenlerin sırrını anlatan Hacı Bektaş-ı Veli’yi.

Kalemimle
Bir Selçuklu kurdum,
Bir Osmanlı yürüttüm;
Kanuni’nin adaletinde yazdım,
Hürrem’in gözlerinde kıskanılan tutkuyu.

Ben şairim…
Şehzade olanın idam fermanını,
Annesinin susarak ağladığı bir çığlığa
Şiir yaptım.

Ve gün geldi…
Vatan diye yazdım,
Kurtuluş diye haykırdım.
Samsun’dan gelen bir güneşi
Ankara’da bağımsızlıkla yoğurdum.

Ben şairim…
Siperin önünde,
Bir çocuğun elinde taş,
Bir annenin kucağında dua oldum.

Gönlüm sınır tanımadı.
Aşk için de yazdım, savaş için de.
Kudüs’ün alnına sürdüm duaları,
Bosna’da ağlayan yetimlere
Bir gül uzattım kelimelerimle.

Ben şiirle konuştum,
Kılıç değil kalem kuşandım.
Gönülden gönüle uzanan
Bir köprü kurdum:
Üstünden geçenler ya sevdi,
Ya hatırlandı.

Ben şairim…
Kelimelerim zincir oldu,
Bir kalpten diğerine uzanan.
Her halkasında aşk var,
Hasret var, vuslat var, dua var…

Ben bir izim tarihin göğsünde,
Adem’den bugüne
Aşkla çarpan tüm yüreklerin
Sessiz çığlığıyım.

Ben şairim…
Sonsözüm bu:
Kalemim durana dek
Aşk unutulmasın,
İyiler hatırlansın,
Ve zalimler utansın diye
Yazacağım…