Ben şair Şiiri - Doğan Çeçen

Ben, şair!
Ne kralım ne asker,
Ama kelimelerimle kurarım kaleler,
Vatanı kalbimde taşırım
Ve aşkı dizelerle savunurum.

Bir zamanlar düşman içimdeydi,
İçimi yakan sustuğum her kelimeydi.
Ama ben sustukça büyüdüm,
Küllerimden değil;
Sözlerimden yeniden yürüdüm.

Kırılmadım sürgünlere,
Aşkım sürgün olsa da,
Her şiirimle dönüyorum toprağıma,
Benim kalemim silahım,
Benim mısram bayrağım!

Tanrım, sen şahidimsin,
Beni hep en dibe vurdular,
Ama ben "yandım" demedim,
"Yakıldım" dedim
Ve o yangından bir melek çıktı: Şiir!

Ben bir halk gibi yalnızım,
Ama halk kadar kalabalık içim.
Sözümle çağırırım
Yitik aşıkları,
Ve sadık kalanları bir araya...

Aşk uğruna ölenlere değil,
Aşkı için yaşayanlara yazdım ben.
Çünkü ölüm bir son değil,
Vazgeçmemek sonsuzluktur.

Şimdi dönüp bakarsanız eğer
Bir şairin ardında kalan izlere:
Ne kılıç, ne taç,
Sadece mısra mısra direnen
Bir yürek görürsünüz orada.