Ben Şair 2 Şiiri - Doğan Çeçen

Zalimleri de yazdım ben,
Karanlık bir gecenin yıldızsız yüzüne.
Onlar ki,
Mazlumun gözyaşında boğulmaz sanırlar kendini.
Güçle sarhoş, merhametsiz bir saltanat kuranlar,
Unuturlar:
Tarih, merhametiyle yargılar güçlüyü.

Onlar ki,
Bir çocuğun kahkahasını bastıran top sesidir,
Sevgiyi darağacına çeken cellattır.
Kalemden korkan,
Şiiri susturmak isteyen zalimdir onlar.

Zalimleri tanırım ben,
Sözün önünü kesen dudaklarda saklıdır yüzleri.
Susturulmuş her aşk,
Her yarım kalmış sevda,
Onların suç defterine yazılır.

Ama ben yazdım onları da,
Unutulsun diye değil,
Unutturmasın diye yeni nesiller.

Kötüleri yazdım ben,
İçten pazarlıklı sözlerde gizlidirler.
İkiyüzlü alkışlar arasında
İyiliği çürüten yüzler,
Bencilliğe methiyeler yazan kalemler...

Onlar ki,
Vicdanı unutarak yaşar,
Yalanı kural gibi sunar halka.

Ama ben yazdım onları da,
Çünkü bilirim ki:
İyiliğin kıymeti, kötülüğün gölgesinde parlar.

İyileri de yazdım ben,
Bir annenin dua ettiği ellerde,
Bir çocuğun açken ekmeğini bölen ellerde yaşarlar.
Onlar ki görünmezler çoğu zaman,
Ama şiirimin ana başlığıdırlar.

İyiler,
Kalabalıktan pay istemeyen,
Ama acıyı tek başına sırtlananlardır.

Bir sabahın serinliğinde
Üşüyen bir sokak köpeğine
Ceketini örten gariptir onlar.
Bir aşkı hiç yaşamasa da,
Başkasının aşkına sevinen kalptir onlar.

İyiler yazılmalı,
Çünkü dünya dönüyorsa hâlâ,
Onların duasıyla,
Onların suskun ama güçlü yüreğiyle dönüyor.

Ben şairim,
Ne sadece aşkı yazarım,
Ne sadece kanı.
Gerçek neyse onu işlerim
Zamanın alnına,
Kalemle,
Vicdanla,
İnançla.