Ben Rabbime Vurgunum Şiiri - Zeynep Çardak

Ben sana imreniyorum
Ben insanlara değil sana vurgunum
Mavinin her tonunda giydiğin entarilerine
Üzerine taktığın beyazlı, yaldızlı takılara
Bize kızdığında üzerimize boşalttığın sanki dolaptan yeni çıkarttığın buzlara
Hatta bizi incitmesin diye özenle, dikkatle boşalttığın buzlara
Sonra içimiz kirlendiğinde, bir annenin çocuğuna hastalandığı zaman üzülmesi ve iyileştirmeye çalışması gibi, ateşi çıkmış çocuğunu suya tutması gibi yavrusunu annenin, bizi tertemiz sular ile yıkayıp kötülüğümüzü, kırgınlığımızı paklamaya çalışmana
Bazen bizi nârın ile yakıp kavurmana
Sonrasında rüzigârın ile sanki yeniden doğuyormuşcasına ferahlatıp şükrettirmene
Hüsn-ü beyzan ile gökten yere her köşeyi en pak, en saf beyazlık ile döşeyip sanki bütün günahlardan arınmışız gibi güzel his duyduran, Rabbe aşkı arttıran duyguyu yaşatmana
Bize uzak olup lakin yakın olmana
Dostumuz olmana
İçimizde çiçekler açtırmana, sulamana, o çiçekleri yeryüzü halkı soldurduğunda yine sesin bize sahip çıkmana, çiçekleri yeniden yeşertmene
Annesize anne, babasıza baba, dostsuza mütemadiyen dost, sılasıza daima sıla, kimsesize kimse olmana
Yaptığın, gösterdiğin, Rabbimin sana yansıttığı her güzelliğe
Her daim sana baktığımda bütün her şeyden sıyrılıp
Ölümü, sonrasını iliğime kadar hissettirmene
Sanki Rabbimin bu halimden memnun, razı gibi hissettirmene
Her şeyine, her şeyine vurgunum
Ben Rabbime vurgunum
19/08/2019