Ben Özürlüyüm Arkadaş Şiiri - İsa Sayan

BEN ÖZÜRLÜYÜM ARKADAŞ
Hangi zifiri karanlık şehrin gölgesin de’
Fazlası yok uzağı olan sahillere.
Kenar mahallelerin kaldırımlarına
Ben özürlüyüm arkadaş..
Eksiğim yok fazlam var
Elim de çantam var
Bir elim de’ deynek gözüm de gözlük ile’
Ben özürlüyüm arkadaş.
Almayın beni işe vermeyin bana para.
Adam yerine koymayın elimi sıkmayın.
Selam vermeyin yardımcı olmayın.
Ben özürlüyüm arkadaş..
Yoktur tekerlekli sandalyem şarzım
Kaldırım taşların da’ zorluk çekerim
Arabalar korna vurur geçerim.
Ben özürlüyüm arkadaş.
Bacaklarım kaşığım, kolum ayaklarım.
Başım sırtım, ellerim dudaklarım.
Kulağım, gözlerim, imanım kalbim.
Ben özürlüyüm arkadaşım.
Mecliste yoktur yasam dayım.
Ağazım la’ saz elim de darbukam
Feryatlar çıkar yüreğime
Ben özürlüyüm arkadaş.
Güneşim beynim, ayım kalbim.
Damarlarım yolum, burnum oksijenim.
Önderim resulum.ALLAHIM.
Ben özürlüyüm arkadaş.
Param yoktur benim.
Oluk oluk vergi öderim
Üstüne bir de’küfür yerim
Münübüse binemez eve gidemez
Ben özürlüyüm arkadaş..
Dualarım ayaklarım. şükrüm kollarım.
Uykularım rüyalarım
Düşüncelerim umutlarım
Ben özürlüyüm arkadaş.
Bacaklarım şikayetçi olmaz, ellerim tutmaz.
Okul da’dersim bulunmaz.
Sıram kitabım hocam olmaz.
Ben özürlüyüm arkadaş.
Feryadımı duyan olmaz elim den’ tutan olmaz
Benim tasarımım dan’ anlayan olmaz.
Başarıları yakalayan olmaz.
Örnek gösteren olmaz.
Ben özürlüyüm arkadaş.
Kaldırım taşlarını bana yapmaz.
Siten de asansör olmaz, otobüsler bana varmaz.
Ben özürlüyüm arkadaş.
Oluk oluk göz yaşı dökerim
Sesimi birileri duysun diye beklerim.
Umutlarımı yarınlara eklerim.
Ben özürlüyüm arkadaş…