Ben Oynamıyorum Şiiri - Necip Küçük

bana ne
artık ben oynamıyorum

umarsızlığımdan çoğaldıkça kelimeler
sevgiden yana histen yana
boşaldıkça içim dışım
soğdukça elim ayağım
sıkıştıkça sol yanım
sol hanımın kapısı gitikçe kapanıyor
üzerimde hep aynı baskı
geride kalansa hep o acı tat.
mazinin ardından gülebilmekse eğer
geride kalan acılara aldırmamaksa gerçek
“ ben oynamıyorum “
çünkü; yoruldum artık

şimdi ellemek istediğim biraz yalnızlık aslında
yine ben benenden kaçarken
gecenin zifirinde
yine elleyip dokundum karabasanıma
ayaz gibi soğuk ıslaktı
her taraf her zamanki gibi
kokusuyla doluydu
dokundum ona
ve kokladım
ve
başka günleri de sığdırdım yalnızlığına

yeniden başlamak gerekliyse şimdi
atışıp evişmelere
kopuşup gelmelere
“ ben oynamıyorum “
çünkü; yoruldum artık

herkes mutlu olsa iyiydi
hiç bitmese güzeldi
geliş gidişlere inatlaşarak kayıptım
her şey ortada karma karışık
karmaşaydım aslolan
kendimden uzaklaşıyordum ki

yine dokunmak istedi ona
bedenim içim dışım

çıt yoktu ki çıldırırdım
duvarların içinden geçtim
elimde bir demet çiçek
yükseldim ona
o beyaz duvaklar içinde
kainat bizimdi
ve yine
sevgiden yana histen yana
boşaldıkça içim dışım
soğdukça elim ayağım
sıkıştıkça sol yanım
sol hanımın kapısı gitikçe kapanıyor
üzerimde hep aynı baskı
geride kalan acılara aldırmamaksa gerçek
“ ben oynamıyorum “
çünkü; yoruldum artık

kısır bir döngü içindeyim

sevdadan soğudukça içim dışım
ben yokum
“ ben oynamıyorum “

(N.K. 26 Ağustos 2010)