Ben öyle bir yer biliyorum ki

Ben öyle bir yer biliyorum ki
İki kişilik
Sakin, sessiz, kimsesiz
Kelimelerin hasret sevda rıhtımına demir aldığı
Yorgun özlemlerin gözyaşı ile nefese aktığı
Kurumuş hayallerin terlemiş avuçlara karıştığı
Ben öyle bir yer biliyorum ki
İki kişilik
Hüzün’ün aforoz çığlıklarının mavi bulutlarla
Rüyalara sarıldığı
Yalnızlığının oltasına Sevda’nın ıslığının takıldığı
İyot dalgalarla kederlerin gelgitlere karıştığı
Ayrılığın kör karanlığın lambalarının fırlatıldığı kırıldığı
Ben öyle bir yer biliyorum ki
İki kişilik
Alfabelerden sensizliğin şiirlerinin çıkarıldığı
Umut, ümit mevsimlerinin her daim ömür de açtığı
Yudumlanan bir bardak çayla yarınların ısındığı
Dumansız gecelerde, gündüzlerde pencerelere
Yakamozların vurduğu
Ben öyle bir yer biliyorum ki
İki kişilik
Sevda’nın lodosuna tebessümün ılık ılık aktığı dolandığı
Çaresizliğin sözcüklerin sırılsıklam ıslandığı
Küfrün masumluğa yerleştiği perçin dudaklara yapıştığı
Masumluğun samimiliğin sofrasının atıldığı
Çatal, bıçak, kaşık
Kinine öfkeye beton döküldüğü
Sokaklarda çingene satıcıların düşlere fal baktığı
Ben öyle bir yer biliyorum ki
İki kişilik
Kırlangıcın kanatlarında imkânsızlığın anlamı değiştiği
Yarınların, anıların sızılarının alçıya alındığı
Vapur iskeletinde pembe düşlerinin çırılçıplak kaldığı
Yüreğimin köşesinde sensizliği seviştirdiğim
Vuslata son noktayı bıraktığımız yer biliyorum
İçinde bir sen olan birde ben olan
Benden ötesi sen olan sensizlik olan