Ben Ormanım Şiiri - İsmet Anik

Bebek gibiydim önce yumuşacık toprakta
Yavaşça tutup beni kundağımdan söktüler
Dağların yamacına gün doğmadan şafakta
Bir avuç su vererek oracığa diktiler

Gece gündüz aç susuz orda kendi halime
Büyüdüm ağaç oldum bir kuş kondu dalıma
Bir yolcu gölgelendi bel vererek belime
Tohumlarımdan alıp sağa sola ektiler

Sincaplar oynaşarak barındılar koynumda
Ağaçkakan oyarak yuva yaptı boynumda
Karıncalar kökümde kelebekler beynimde
Börtü böcek bir olup onlar bana baktılar

Bir çam bir pelit derken gün geçtikçe çoğaldık
Ağaçtan şehir kurduk yamaçlara dağıldık
Kurt Çakal Tilki Tavşan sade bunlar değildik
Kocaman orman olduk resmimizi çektiler

Ormandaki ağaçlar yaprak yaprağa verdik
Türlü türlü karbonu oksijene çevirdik
Dereler coşsun diye bulutları çağırdık
Başımızdan yağmuru sicim gibi döktüler

Beşik olduk bebeye mertek olduk mezara
Kalem ile yazıldık defter olduk yazara
İnsana hizmet için boyun eğdik hızara
Kimisi kıymet bildi bize bayrak taktılar

Yaşlanıp kuruyunca odun olduk sobaya
Kocamış gürgeni sor harmandaki yabaya
Çimenimiz çalımız gitmiyordu hebaya
Balta sapları dahi bağımızdan çıktılar

Yaz ayları gelince gel gölgelen serince
Dedem dikmişti dersin torunların sorunca
Sonbaharın renkleri yamaçları sarınca
Kara kara bulutlar tepelere çöktüler

Ben yeryüzü cenneti Firdevsim Kevserim var
Beşiğinde sal'ında asa'nda eserim var
Ben ormanım benimde neş'em var kederim var
Sizin gibi benimde fidanımı yıktılar

İnsanlığından çıkan haince birileri
Sürüneni Gezeni Uçanı diri diri
Salkım saçak söğüdü servi boylu sediri
Hepimizi ayakta yeşil yeşil yaktılar

0112/2021 - İ.ANİK