Ben Oradayken Şiiri - Sadi Saçak

Susuzdu bütün ağaçlar,
Otlar suskundu,
Ve durgundu daha geçen gün gürleyen gök,
Deniz ise yorgundu,
Yıldızlar sönüktü, ben oradayken.

Hayat her zamankinden farklıydı sanki,
Demek ki burada böyle oluyordu;
İnsan kendini, bilindik yaşamdan çıkmış gibi hissediyordu,
Çevresindeki hiç bir şeyi tanımıyordu,
Ve hatırlamıyordu mutsuzluğun tadını,
Burada aslında her şey mutluluk veriyordu insana,
Tabi sadece mutlu olmanın yolunu bulanlara.

Burada bir deniz vardı gece olunca kayalara çarpan,
Dalgalar vardı burada insanın ayaklarına kapanan,
Ve balıkçı tekneleri vardı fütursuz,
Vefalıydı bu balıkçı tenkeleri,
Gecenin bu soğuk ayazında,
Hiç şikâyet etmeden sahiplerini bekliyorlardı,
Üstlerine çıkıp oturan aşıklara tahammül ederek,
Bitmiş boş bira şişelerinin üstlerine atılmasına aldırmadan,
Bekliyorlardı kendilerini buraya bağlayıp giden balıkçıları.

Sonra buranın akşamı da başka oluyordu;
Güneş, batarken bile insana umut veriyordu,
Belki de buranın en efsunlu tarafı bu oluyordu.

Ben oradayken aşık oldum işte,
O başka olan dünyadayken...