Ben Onlar Gibi Değilim Süleyman!

Hayat hep eksik değil miydi?
Misal çocukluğum gibi...Çok eksik büyüdüm...Daha çok küçükken...,
Olmadı,Süleyman...
Kaldı işte, hevesim kursağımda,düşüncelerim geride...
Erken büyüdüm,epeyce yaşadım sayılır.
Sence susmak çare mi?
Öylece susmak.
Süratli esen rüzgara ıslık çalmak mı?
Yoksa.Yoksa geceye ayak uydurarak hiç konuşmamak mı?
Ben onlar gibi değilim Süleyman!
Beceremiyorum,onlar gibi acılarımı ertesi gün unutamıyorum.
Bu bana çok ağır geliyor.
Hayatın olgunlaştırmaya çalıştığı yaşantımı,dünya yavaşlatarak oyalamaya çalışıyor.
Benim bir kalbim var Süleyman fazlasıyla yaralı...Fazlasıyla yamalı...
Hayat sürekli benliğimden vuruyor beni.
Anılar hesap soruyor.
Giden.Giden gelmiyor Süleyman!
Maalesef sır gibi saklamak da yetmiyor.
Susmak ne kadar sürecek???
Mahsun Mahsun bakma yüzüme.
Yazıyorum ,yazmaya çalışıyorum bir şeyler yapmayı amaçlayarak Süleyman!
Susmak...Susmak...Hayır,hayır,hayır susmak çare değil.
Ez nikarim bi xwe.
Ben onlar gibi değilim!
Ben yaşayamıyorum...Üst üste geliyorlar...Üstüme üstüme...
Liseli bir aşıkta olamadım,cevval bir gençte.
Küçüktüm,büyümek zorundaydım,büyümek zorunda bırakıldım.
Ben onlar gibi değilim!!!
Ax Süleyman kes kesî nızane!
Sende yolun başındasın,elinde küçük oyuncaktan zaferler...
Yolun sonunu bırak yol görünmüyor.
Çare...Ölmek mi,susmak mı?
Hayır,hayır,hayır susmak çare değil.
Ölüm!..
Yolun başından beri gündüz bile geceye yabancıydı.
Ah Süleyman!
Hayat yine yalan söylüyor.
Sus,sus bak duyuyor musun?
Duyuyor musun duy,lütfen duy.
Ben onlar gibi değilim.
Kim bilir daha böyle ne yalanlar ile kandırılmıştım?
Ölüm,susmayı denediğim gibi denemedim onu.
Süleyman ses ver,ses ver...
Ölüm...
Ölmek çare mi?..
.
.
BAHTİYAR ASLAN