Beni Onda Eksik Bırakma…
Sanki bir masal, hikâyeden çıkmış, kendi kahramanını kendi için yaratmış, aşkın koyu karanlık odalarında kayboldukça, kendi korkuları ile kendini büyütmüş, zavallı, ürkek, eski çocuk, eskimiş genç benlik…
Yüzünde bir maske, önce aynada kendi kendinden ürkmüş, bu ben miyim derken basmış geçmiş kahkahanın ardına sakladığı iç bulantılarını…
Zordu onun için yaşam, zordu sahipsizlik, zordu kör bir bakışın ardına saklanıp nefes almak, zordu kendi kendinden ürkmesi insanın, zordu tüm sevinçlerini kaybedip körü körüne bir sahipsiz sevdanın ardından dolanmak, zordu hayatın değiştirilemedikleri ile boğaz boğaza mücadele etmek ve zordu gidenin ardında kalan kesme taşlı yollara, dişlerini sıkarak, basmak ve çok, çok zordu insanın kendi kalbi ile kıran kırana amansız mücadele etmesi çok zordu, içinde beslediği hüznün kuşlarının inlemeye benzer sesleri ile mücadele etmek gibi zordu isteğe bağlı yaşam…
Sanki karanlıklar savaşını yaşardı insan…
Karanlıkta dolanmaktı sanki yeryüzündeki nefesi zorlamasına almak…
Tek unutmak için acılarımı
Baksana; kırdılar kapılarımı
Yağmalandı kalbim, ömrüm, herselim
Kursuna dizdiler anılarımı
Yenik duştum bu savaşta neyleyim
