Ben Ölüyorum Şiiri - Muhammed Göçmen

Gözlerimin alabildiğine bakıyorum,
Aynalarda kendimi bulduğum yansıtmalara.
Baktığım yansıtmalar kırılıyor,
Isığını bulan çarpışmalarda.

Arkamda sessiz bir nefes,
Nefes altında eşsiz bir ses.

İklimini aramayıp,
Yolunu şaşırmayıp,
Bir toz gibi kalkmış.
Farkedilmez bir zerre gibi,
Hiçe sayılmış kalbim.

Hissetmem ki,
Ben bu acının neresindeyim.
Ellerimi ayaklarımı,
Çatlayan dudaklarımı yel vurmuş.

Bir nefes arasındayım.
Hıçkırık ve kalp agrısı başlıyor,
İçimden kopanlardan.
Tepkilerim ve yüz ifadelerim yok.

Ben ölüyorum...
Ellerimi sıkıyorum.
Hayatın uçurumunda tekmeleniyorum.

Kalbim acıyor.
Nefesim boguk ses halinde,
Gövdemde onlarca,
Diken gibi batan hücre kıpırdanması.

Topraga bu kadar yakın olmak,
Zoruma gidiyor anne.
Anne ben ölüyorum.

Topraga sırtımı verdim yoksun.
Koksun annemin gülden öte kokusu.
Dilimi sarmayan bir sorgu içindeyim,
Vicdanimin bedeli sürgünü kalmis kalbimin.

Verdigi binlerce ahı da nedir?
Bu yoksul kulunun suçu nedir?
Allah'ım ne olur,
Beni yaninda bildir!
Bir seni istiyorum Allah'ım.

Annem annem meleğin,
Bu defa gerçekten gidiyor.
Sevdiği uğurlamıyor.
Neden anne? Yar anne...

Bil ki o gün,
Mahşer gününde su dökmezssem ellerine,
Savur küllerimi boğsun nefesini,
Sebebimin ay anne.