Ben Ölüyor muyum? .... Şiiri - Orkun Işık

Yıllar önce bugünün tarihinde doğmuşum
Babam kız olmadım diye içerlenmiş anama :-))
O,gün ağlaya ağlaya yorulmuşum
Anam melhem olmuş kanayan yarama…

Kundağım da olmamış her nedense
Yerde duran battaniye ye sarmışlar bu canı
Bir kuş ağlıyormuş bana kafeste
Çığlıklar basmış evin her yanını…

Yalancı emzik almamışım hiç ağzıma
İllaki anamın sütünü istermişim
Haram lokma inmemiş boğazıma
Evimizin en suskun sesiymişim….

Okullar açıldığında, kara önlüğüm varmış
Şöyle ütülüsünden birde arkadan pileli
Her yanımı bir korku sarmış
Yoklukta okuyamamak pek çileli….

İlk kokladığı olmuş, lavanta kokusu
Neredeyse yıllarca aramıştır lavantasını
Ya bulamazsa olmuştur hep korkusu
Bulamamışta, takamamış hiç koluna manitasını

Meşe oynarmışım, hep dağ deniz
Meşeyi atmak için ellerimi çamura koyarmışım
Ah be çocukluğumu bir bilseniz
Elâ gözlü, kömür saçlı, yay kaşlıymışım..

Vallahi anam öyle demiş öylece kalmışım
Çiko demişler her seferinde adıma
Her sokağa çıkmamda yalınmış ayağım
Sokaklarımın, lağım izi kaldı ayaklarımda….

Büyüdük, güya adam olmadık/olduk
Benimle beraber çocukluğumda büyüdü içimde
Hep çocukluğumuzla dolduk/vurulduk
Halen yaşıyoruz çocukluğumuzu o biçimde…

Payına cenkce atılmış hep, çocukken bile
Kâh yenilmiş Kâh yenmiş, hiç ağlamamış
Sarmış sarmalamış yüreğini bu çile
Çocukken ağlamayan adam, şimdi ağlamış…

E K S E L A N S ‘ın Çocukluğu Gelir aklına.. Kaçıncı yaşandıysa şimcik…