Ben Ölürken Şiiri - Veysel Keser

Odamda uzanmış gideyim sonsuzluğa,
önce abim gelsin veda ya dudaklarını ısırsın,
yeter ki gitme dercesine
mavi gömleğini versin bana kimselere elletmediği,
senden değerlimi desin utanmasın baksın suratıma

sonra o gelsin, kendini ölüm sebebim zannetsin
ben ağzımı küfreder gibi doldurup sevdayla
ellerimi dayayıp terk edişinin boğazına
son kez seni seviyordum desem pişmanlığına

anam gelsin ağlasın
ben de, bende ağlayayım

baba hoş geldin diyeyim,
baba suratıyla yana yana küllenmiş
dolu gözleriyle bakarken bana..
ağlamasın babam babalar ağlamaz
biliyorum kızarsın yine gidiyorum diye başka diyarlara
söz baba bu son, sen ağlama, babalar ağlamaz

anam gelsin ağlasın
bende ben de ağlayayım

arkadaşım gelsin kalmasın öyle kapıda
'ulan ona da borcum var ya'
kusura bakma borcum kalsın yarınlara
biliyorum koyu kahve kıvamında bir dostluk borçluyum sana
ve senin gibi tüm dostlara...

ah anam hüzün dolanmış boynuna
o yolduğun güneş saçların değmez
değmez ana binlerce evlada
keşke hiç yazılmamış bir mısra olsam seni anlatmaya
keşke keşke hediye edebileceğim bir hayatım daha olsa anama

ağla anam sen ağla
bende ben de ağlayayım anam elveda...