Ben Ölünce Şair Olurum Şiiri - Gönül Kütük

Ben ölünce şair olurum.
Ölü şairler daha uzun yaşarlar.
Diriler dinlenir, ölüler okunur.
Tek bir kelimeme bile tahammülü olmayanlar,
kendilerini bulacaklar şiirlerimde.

Mezar taşımda ölüm tarihim yazacak ama,
ben zaten birçok kez öldüm.
Hangi tarihte gömüldüğüm yazacak sadece.
Mürekkebim boyayacak kefenimi,
insan gücüyle kaldırılmayacak tabutum.
Tüm ağırlığım bedenim değil,
içime attığım duygularım,
sırtımdaki yüklerim olacak.

Acılarım, gözyaşlarım,
hiç kimsenin bilmediği sırlarım,
yüksek sesle haykıramadığım sevinçlerim,
açılmamış bir zarf gibi gizli kalacak sözlerimde.
Her şiirimde birkaç cümle yaşanmışlığım olacak.

“Bundan da şair olur mu?” diyenler
ansızın kaybolacak satırlarımda.
Kimi gülecek duygularıma,
kiminin gözleri dolacak,
kimi de aşkını ilan edecek dizelerimle.

Kara toprağa bedenim karışırken
sözlerim yüreklere tohum gibi ekilecek.
Diriyi unutmak, ölüyü unutmaktan kolaydır.
Şairler ölünce ölümsüz olurlar.
Ben ölünce şair olurum.

Yaşarken fazla gördükleri saygı,
ölünce geç kalınmış kalp masajı gibi
gereksiz kalacak.

Öyle süslü sözler olmayacak,
gömüldüğüm tarih yazacak sadece taşımda.
Evlat aşkıyla yeniden doğdum.
Sevdim, yeniden doğdum.
Şiirlerimle bir kez daha doğdum.
Hak bana, geride bıraktıklarımla muamele edecek.

Arkamdan konuşulan hiçbir söz
gelmeyecek benimle.
Yazarken elimi yakan kalemim
toprağımdan yeşerecek.
Dallarından yedi renk çiçek verecek.
Satırlarımda kâğıt değil,
yüreğimin yanık kokusu olacak.
Yaşarken sustuğum kadar,
ölünce şiirlerim konuşacak.

Ben ölünce şair olurum.
Kara haber tez duyulur derler.
Sevmeyenlere müjde olacak gidişim.
Sonra, “Ölülerle savaşılmaz,” diyecekler.
Diriyken hor görülen,
ölüyken rahmetle anılır.
Ben de ölüyken şair olurum.

Bazen imkânsız aşklar dile gelecek,
bazen hasretlerini anlatacak dizelerim.
İmgelerim ilham verecek yeni şiirlere, şarkılara.
Ne kafiye, ne uyak
kimse eleştirmeyecek.
“Şair böyle uygun görmüş,” diyecekler.

Kalem tutanın değil,
kalemi elinden düşenin kıymeti bilinir.
Ben dünyadan gidince değil,
siz geç kaldığınızda susacak şiirlerim.
Şairlik de ölüm gibi geç gelir bazen.
Ne tabutum kapanır,
ne defterim.

Yazan değil, yananım ben.
Ben ölürken affederim.
Ölüler de affeder, diriler de.
Ben ölünce şair olurum.
Ölüm bana yakışır.
Hani diyorum, şairlik de yakışırdı bana.
Aşık olan insanlar şiirle şair olur.
Şiirlerle şairler daha da aşık olur.

Şair değilim ben, ölünce şair olurum...