Ben Ölünce Şiiri - Yasin Yavuz

Ben ölünce bir kadın ağlar,
Uzun sessizlikler sarar her yanı.
Feryat eden olmaz ardımdan,
Çünkü annem, sessiz kadınlardan.
Yedinci günün sonunda ölmüş olurum çoktan.

Ben ölünce bir gerçek doğar,
Yalnız gençliğime yakınır sevenlerim.
Kendini bilmezin biri filozof edasıyla:
"Ölümün yaşı olmaz" der, yaşımı bilmeden.
Sözünün manasını bir an düşünmeden!

Ben ölünce her şey değişir.
Dünya eski dünya değildir.
İhtişamıyla dönmeye devam eder de.
Bensiz bir dünyadır artık.
Bana uzak, sana yakın sessiz ve karanlık.

Ben ölünce bir kadın ağlar.
Bir parçasını yitirmiştir sanki,
İncinmesin diye yavruları, canından olurdu belki...
Yedinci ay gelince hatırlar beni annem.
İşte ondan sonra ölmüşümdür zaten.

Ben ölünce geriye itirazlarım kalır.
Kağıtlar karalamalarla doludur.
Defterlerim onursuzluğa itiraz mektubu.
İğrenirler benden ben ölünce.
Sapık derler aşığa, yazdıklarımı görünce.

Ben ölünce seneler sonra haber alır sevdiklerim.
Bu, beni bir kez daha öldürür.
Ruhumun mürekkebi tükenir de;
Sızlar bütün kemiklerim.
Tükenmez ölmeden önce anneme söylediklerim.