Ben Olsaydım Şiiri - Caner Polat

gündüzleri bıraktım artık
gecenin içine sızan
bir ah da ben olsaydım

gülün solgunluğundan yoksun
uğrunda yürünen
bir yokuş da ben olsaydım

ne kederlere aşinaymışım meğer
keder tutmazlar yetiştiren
bir bahçıvan da ben olsaydım

ölüp ölüp dirilen
sevdalar kurguluyorum
mahçubiyetimin görkeminden uzak
sana uzanan
bir el de ben olsaydım

bilinmez telaşların içinde
hangi ahu zarın siteminde
yaşamın da
ölümün de ötesinde
sana göğsünü geren
bir Davut da ben olsaydım

ne yapsam ne etsem
dedirtme yarabbi
kendini kınayan nefsi öğret bana
sloganlar, afişler, parti broşürleri
sonu gelmeyen ihtiraslar gibi
sana doğru yürüyen
bir adem de ben olsaydım

göğsümü siper ettim
koca çınarların gölgesinde serinledim
yağmurdan sonraki toprağı duydum
işçilerin sokak sokak haykırışlarını dinledim
bir ülkenin
ceset yutan kaldırımlarında yürüdüm
ruhumda ne kadar acınacak yer varsa
döktüm en orta yere
merhametime katiller bile gülümsedi
şimdi
ipeksi bir dokunuş içinde
dünyanın cilvesine dönük
nice ruhu tarumar bilirim
kendi nefretinden bile uzakta
kendi sevgisine tutsak
gözyaşları içinde
yusufunu bekleyen
bir Kenan da ben olsaydım