Ben Olsam Utanırdım Şiiri - Ferda Çalışkan

Ben olsam utanırdım!
Çocukluğumu kapı aralarındaki korkulara hapsetmeye
Gecenin bir yarısı ıssız bir kümeste oturuyor gibiyim,
Dipsiz bir uykuda herkes,
yahut cesetlere umut anlatıyorum.
Ben olsam utanırdım!
Gökyüzümün mavisini yüreğinizin rengine boyamaya
Huzur dolu rayihâlarımı katran ciğerinize çekmeye
Kollarımı açmıştım sevgi dolu bakışlarınıza
Şimdi bir boşluğu kucaklıyorum.
İsteseniz sarılırdık sizinle,
Hiç yer kaplamazdım sol yanınızda,
Yük de olmazdım sırtınıza,
Yeter ki sol yanınızda yerim olsaydı,
Çıtım çıkmaz, sessizliğime salıncak kurar sallanırdım
umutlarımı sevginize doğrar,sıcacık içerdim.
Ben olsam utanırdım, beni aç bırakmaya!
Sevginin beş harfini de boğazımda düğümlemeye.
Sevmek güzel şey diyorlar, sâhi ne gerek vardı sevgiye!
Ekmeğim vardı, suyum vardı, sevmek karın doyurmazdı
Kimse hamurunu sevgiyle yoğurmazdı,
Sevgisine saklanmazdı kimse yağmurdan,
Kışın kimse ateşini harlamak için sevgi getirmezdi ocağa
Sadece bebekler süt emmek için yakışırdı kucağa
Sütten kesilen, açlıktan koşardı dört bucağa,
Üşürdü elleri ayazdan sığınmak isterdi bir sıcağa.
Hayret, karnı toktu, ateşi de yanıyordu !
Bu can neden bu kadar hararetle koşuyordu ?
Ben olsam utanırdım!
Ömrümü ekmeğinizin arasına koymaya,
Huzur giydirdiğim geleceğimi soymaya...
Beni çağırdınız yüreğinize,
Şimdi bir boşlukta yürüyor gibiyim.
Sadece mutluluktan ağlayanlar şehrinde
kahkahalarla gülüyor gibiyim.
Ekmeğin suyun bol olduğu hânenizde
açlıktan ölüyor gibiyim..
Ben olsam utanırdım!
Hayallerimle aranıza çektiğim perdeye tırnaklarımı geçirmeye.
Ağlayarak dikiyorum şimdi perdemi,
hatıralar iğnesine taktığım, umut iplikleriyle...
Ben olsam utanırdım!
Utanmam gereken yerde,
Ne yazık !
Sağ kalması gereken sadece bir perde...