Gazetelerde tv'lerde fotoğraflarım var
bakıp bakıp ağlıyorsun anne
adımı duyan resmimi gören herkes ağlıyor
ne oldu anne birşey anlamadım
kardeşime elimi uzattım
kurşun sıktı kalbime bomba attı üstüme
kin ve nefret doluydu yüzü gözleri
oysa daha dün bir lokmayı paylaşmıştık
bardağımdan su içirdim
aynı havayı soluduk sokulurdu göğsüme
yüzyıllar bilye topaç gibi oyuncağımızdı
gökkuşığının görkemli renkleriydik
köklerimiz birbirine dolanmıştı
çiçek çiçek açmıştık kokularımız karışmıştı
sevgi meltemleriyle uçurtma olurduk
adımız Sevda Barış Umut'tu
anne dünya kocamandı niye sığmadık
ben öldüm mü anne bedenim yok
ruhum öyle hafif ki uçuyorum gökyüzünde
yükselen ağıtları dinliyor gözyaşlarını seyrediyorum
çok yufkaydı yüreğim bilirsin
hemen nemlenirdi gözlerim
yine dayanamıyorum anne
yağmur yağmur çiseliyorum
bedenimin gömüldüğü yerde
ıtır kokulu bir ot bir fidan olurum
büyürüm büyürüm ağaçlarca
saçarım tohumlarımı çoğalırım çoğalırım
sonsuza dek süremez bu amansız yangın
üzülme anne gün döner devran değişir
Sevda Barış Umut yine elele tutuşur
tek kitap aşk olur iyileşir hastalar
anne beni özlediğince düşlerine geleceğim
çırpındığı karabasanlarda
kardeşimin ellerini tutacağım
sımsıkı sarılacak ışık saçacak gözleri
taç yapraklarını okşayacağız dostluğun
şeker sunacak bana tatlı tatlı konuşacağız
çocuklarımız salınacak dünya bahçesinde
şarkılarımız başka evrenlerden duyulacak
onların da sesleri karışacak bu eşsiz senfoniye
yaşam avuçlarımızda sonsuzlaşacak
ağıtlar zamansız dönüşümler olmayacak anne
sen güleceksin ve bütün yürekler maviye kesecek
27.10.2007
Nilgün AcarKayıt Tarihi : 28.10.2007 10:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebriklerimle
Nilgün Hanım,
İlgi çekici başlığı, çarpıcı ve güncel konusu, yürek dağlayan olayı ile çok güzel bir şiir yazmışsın. Seni kutluyor, şiir yüreğinin açık olmasını diliyorum.
Yüreğine sağlık canım...Sevgimle..
Ne oldu anne diye soruyor. Bir şey anlamadım diyor. Elimi uzattım, kurşun yedim. Bir lokmaya, bardaktaki suyu paylaşmışlardı.
Oysa şöyle günler ne güzel geçmişti:
aynı havayı soluduk sokulurdu göğsüme
yüzyıllar bilye topaç gibi oyuncağımızdı
gökkuşığının görkemli renkleriydik
köklerimiz birbirine dolanmıştı
çiçek çiçek açmıştık kokularımız karışmıştı
sevgi meltemleriyle uçurtma olurduk
adımız Sevda Barış Umut'tu
Ve yine soruyor şair:
'anne dünya kocamandı niye sığmadık'
Şu içli çok içli, düşsel ve ruhsal nitelikleri yeniden okuyalım:
ben öldüm mü anne bedenim yok
ruhum öyle hafif ki uçuyorum gökyüzünde
yükselen ağıtları dinliyor gözyaşlarını seyrediyorum
çok yufkaydı yüreğim bilirsin
hemen nemlenirdi gözlerim
yine dayanamıyorum anne
Şair bazı geceler melek oluyor gezintiye çıkıyor. Anlamı budur. Bunu kendileri hayal meyal zor hatırlar. Oysa biz görüyoruz.
Sonra da bir başka erişimle bir başka boyut başlıyor.
yağmur yağmur çiseliyorum
bedenimin gömüldüğü yerde
ıtır kokulu bir ot bir fidan olurum
büyürüm büyürüm ağaçlarca
saçarım tohumlarımı çoğalırım çoğalırım
Bu dizeler çarpıp geçiyor.
Elini uzattığından gördüğü ihaneti unutuyor ve diyor ki, kardeşimin ellerinden tutacağım, sımsıkı sarılacak ışık saçacak gözleri, dost olacağız, şeker ikram edilecek, yürekler maviye kesecek.
Her şeye rağmen, iyilik, sevgi, anlayış, hoşgörü.
Şairde. Yüce ruh.
TÜM YORUMLAR (11)