Ben oldum bir değnek, o oldu yolcu,
Yine görünmedi yolların ucu.
Ben oldum bir pınar, o vurdu geçti,
Ne önümde durdu, ne bir su içti.
Ben oldum gözyaşı, o ağlamadı,
Kervansaray oldum, konaklamadı.
Ben oldum bir serap, o oldu kervan,
Geçti ilgilenip duraklamadan.
Ben oldum fırtına, o gizlenmedi,
Kasırgaya döndüm, boyun eğmedi.
Ben oldum bir gülşen, o oldu ateş,
Körpe güllerime oldu tebelleş.
Ben oldum un-ufak, o oldu rüzgar,
Zerre bırakmadı benden yadigar.
Ben oldum bir deniz, o oldu gemi,
Tutup ele aldı dizginlerimi.
Ben oldum bir köle, o oldu sultan,
Attı zindanlara hiç acımadan.
Ben oldum bir ölü, o oldu figan,
Yazık ki; dirilip ağladım o an.
(BAYRAM AKŞAMLARI isimli hece şiirlerinden > 66-67/100)
İsmet BarlıoğluKayıt Tarihi : 5.8.2004 11:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!