Ben Öğretmenim Şiiri - Osman Sarıkaya

Ben öğretmenim!
İrfan meşalesi ile karanlıkları aydınlatan.
Ben öğretmenim !
Gözleri ufukta umuda yelken açan...
Ben Muallimim ilim yolunda.
Susamış ,kıraç topraklara,
Meyve fidanları diken.
Ben Hocayım, Münevverim
Bulutların ötesinde köy köy gezerim,
Marifettir benim cevherim,
Anadolu’nun dağ başlarında
Görünmez bir rehberim..
Ben öncüyüm ,önderim
Nasırlı ,küçük ellere yazı yazdıran
Kara bir tahtanın başında
Yarınları aydınlatan…
Köy çocuklarının masum gülüşlerinde,
Esmer yüzlerinde arayın beni.
Yorgun bir zil sesiyle
Cıvıl cıvıl teneffüslerde
Yalınayak çocuklarla top koşturan
Boncuk boncuk terlere karışan,
Işıl ışıl kara gözlerde arayın beni
Ben bir yıldızım yol gösteren!
Bir güneşim ben !
Kara lastik giyen ayakları,
Eldivensiz minik elleri ısıtan.
Bir bahçıvanım ben!
Rengarenk bahçelerden çiçekler deren.
Yalnız bir çeşmeyim durmadan akan,
Öğrenmeye susamış yürekleri dindiren.
Ben gözü kara bir fırtınayım!
Kara cehaletin ocağını söndüren.
Ben ışığım, Nurum...
Bir mum gibi erirken aydınlatan
Ben öğretmenim bilginin yolunda
Tüm güllere yüzünü döndüren.
Ben öğretmenim!
Hayallerin ötesine götüren,
Bir Turnayım ben Memleketimin.
Kuş uçmaz kervan geçmez diyarlarına,,
Bilgi tohumları saçan.
Mahir elleriyle kilim dokuyan,
Gençlerin nakışlarında arayın beni.
Başak sarısı, katran karası,
kıvır kıvır Saçlarında,
Kirli nasırlı ellerinde köy çocuklarının
Geleceğe umutla bakan ,
Kartal bakışlarında arayın beni.
İşte ben böyle bir öğretmenim.