Ben Öğretmenim Şiiri - Fevziye Topal

Önce resimlerde tanıdım seni Atam.
Ellerinde sana çiçek sunan çocuklardan biri bendim.
Ülkü oluyordum minik ellerinden tuttuğun.
Bir çocuk kalbinin alabildiğince engin,
Rüyalarımda bana alfabe öğreten sendin.
Kahraman, sevgili baş öğretmenim.
Dolmabahçe sarayından geçerken
Sana el sallayan gençlerden en cevvali ben.
Öğretmen oldum sonra…
Sınıfını ziyaretinde duygulandırdığın Hanımefendi,
Cumhuriyet yürekli Afet öğretmen.
Ülkü benim,
Ülkü, mirasına sahip çıkan gençlerin.
Peygamberimin hadisidir mesleğim.
Yolu sevgiden geçen çiçeklere rehberim.
Maneviyat hazzını Mevlana’dan aldım.
Bilginin ışığında tefekküre daldım.
Ben bir bahçıvanım…
Ellerimde gül olur, lale olur nakışlarım.
Geleceğe güven verir umut dolu bakışlarım.
Gülen gözlerde bahara döner kışlarım.
İlk gün heyecanıyla lalezara girince,
Yıldızların cümlesi ışık saçar gönlüme.
Gelinliğim beyaz önlüğüm, allığım tebeşirim.
Genç kızların gergefine güller işleten benim.
Bu sevda uğruna nice uykular kaçırdım,
Gönlümün limanından güvercinler uçurdum.
Dimağımda bilgiler kervanıyla
Kah dağ, kah köy yollarında…
Heybemde kıvancım, gururum katık.
Nasırlı ellerde hasatta bereketim.
Mis kokuyor şimdi bu gül deren ellerim.
Bütün mesleklerin anası benim.
Doru taylar koştururum barış yolunda
Halay çeker bar tutarım dost kollarımla.
Gurbette türkü, saz olurum ben.
Gönüllerde refahı resmederim…
Okulumun duvarını gök kubbeye
Hayalleri beyazlara boyarım.
Cehaleti kovar kaf dağını aşarım
Ferhat olur Şirin’e koşarım.
Ab-ı hayat olur çoban çeşmesi
İlmin ırmağında coşarım ben.
Doğmamış yarınların sancılarında
Kuşku duymadım hiç korkmadım ölümden.
Ya bir kör kurşunla alnından vuruldum.
Dökülen kanım değil anamın yoksul sütü;
Ya da Bir kış günü soba yakarken, ateşlerde kül olup savruldum.
Yanan kollarım değil, çocuklara siper kanatlarım.
Ve bir sabah Van depreminde enkaz altında kaldım.
Gönül kafesimde atan
Kalbim değildir vatan.
Ülkemin aydınlık yarınlarında diriyim ben.