Ben Öğretmenim Şiiri - Mümin Düzgün

Bir yanım hüzün,
Bir yanım umuttur benim!
Bir yanım dün,
Diğer yanım yarın…
Ben körpecik dimağları nakış nakış işleyen,
Gencecik zihinlere şekil verenim.
Karanlık perdeleri aralayıp,
Aydınlık yarınlara taşıyanım.

Hamurum insan, mayam ilim…
Hiç yorulmadan
Bıkmadan
Yoğuruyor yoğuruyorum.
Gönül tezgâhımda sevgi dokuyup;
İlmek ilmek yüreklere işleyenim.
Ben, güzel ülkemin aydınlık çehresi,
Umut ışığı,
Kültür emekçisiyim.
Ben Öğretmenim…

Ben rehberiyim milletimin,
Bazen Akşemsettin oldum,
Çağlar açıp kapayan
Fetihler Fatih’ine yön veren;
Bazen Yavuz’un gönlünde şeref tacı,
Atımın ayağından sıçrayan çamurun kutsiyetiyle;
Fakat bu kutsiyet sıçrayan çamurdan değil;
Vazifemin yüceliğindendi.
Bu şuurla yürüdüm hep asırlar ötesine.

Bazen Yunus olup;
“Hoş görmeyi öğrettim yaratılanı, yaratandan ötürü.”
Bazen Mevlana oldum;
Sevgi ikliminde insanları buluşturan.
Elinde tebeşir, kara tahta başında
Başöğretmen Mustafa Kemal Atatürk oldum sonra.
Vazife başında a,b,c’ yi öğretirken yavrucaklara,
Hedef olup kör olası hain bir terör kurşununa;
Ulaşan bendim kutsiler makamına.

Ben daima
Bu vatan topraklarında
En yüce vazifenin talibi,
En şerefli hizmetin yön vereni…
Ben merhametiyle sarıp ısıtan bir ana,
Ben küçücük yüreklerdeki korkuları gideren bir baba oldum.
Çünkü ben öğretmenim, öğretenim.
Karanlığa yakılmış bir mumum.
Ben öğretmenim…
Nasırlı ellerde şefkat,
Gün yanığı çehrelerde umudum.
Kısık bakışlarda,
Kavurucu temmuz güneşine perde,
Şubat soğuklarında
Sarmalayan şefkatim.
Bozkırın bağrındaki yanık sinelere su serpip,
Sen benim yarınımsın şuurunu verip,
Zihinlere inanmışlık,
Yüreklere adanmışlık
Tohumu ekenim.
Ben öğretmenim.
Hüzün kızılı akşamların koynuna
Batan güneşle,
Tazelen yarınlara
Bir gülün dalında
Şebnemim.
Yükselirken ufuklarında
Ülkemin yarınları,
Ben yüreğinde taşıyanım
Heyecanla meşalesini ilmin,
Dedim ya ben öğretmenim.
Katran karası gecelere küfredilirken
Cehaletin tam orta yerinde,
Kitlelerin önünde
Mum olup yanan,
Yanarken eriyenim
Ülkemin geleceği adına.
Bir eylül sabahıyla
Başlayan yolculuğumda,
Tazecik, gözlerdi, gözlerimde hayat bulan,
Hayat yolunda yoldaş olduklarım.
Kah umut olup doğdum gönüllere,
Kah hüznü pay eyledim çilehanemde,
Hiç şikayete yer vermeden,
Yılmadan, yıkılmadan zorluklarda
Zemherilerde
Gülleri besledim bahçemde.
Kardelenlerim oldu sonra
En sarp dağ başlarında.
Ülkemin burçlarında
Ay yıldız olup dalgalanan nazlı Hilallerim oldu dahası.
İnsana huzur veren ışığında
Aydınlatan bir nur olup sağnak sağnak
Yağan rahmet oldum en çorak topraklara.
Ve ben altında imzası olmayan
Tek eserin mimarıyım asırlar boyu.
Onurunu tebessüm eden bir çift gözden,
İlhamını kocaman yüreklerden alan bir sanatkârım.
Köklerim geçmişimde
Yönüm gelecekte,
Ulaşılmaz denilen hedeflerde bakışlarım;
Köprüyüm tarihin tozlu sayfalarından
Yazılmamış yarınlara…
Eyyüpce bir sabır
Yusufça bir eda ile yürüyorum
Ülkemin yarınlarına.
Yüreğimde umutlar,
Yanımda aydınlık çehreler…Ben öğretmenim….