Ben Öğretmenim Şiiri - Ali Yücel 2

Ben kâğıt ve kalemin ölümsüz hikâyesiyim
Takvimsiz beşinci mevsimim
Benim fırtınalarım yapraklarla barışıktır.
Gecelerim aydınlık, gündüzüm rengârenk
Dağlarım korkusuz, şehirlerim sessiz
Benim yağmurum ıslatmaz kışım üşütmez
Kafdağı’nın yolunu pusulasız ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim.

Dünyanın neresinde olursa olsun,
Sessiz çığlıkları ben duyarım.
Benimle kıyıya vurur köpüksüz dalgalar
Benimle şenlenir “kuş uçmaz kervan geçmez yollar”
Benimle coşar kurumuş çaylar, dereler.
Ummana dökülen nice susuz çayları ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim.

Ben amayım, “sevginin dilini” görürüm.
Ben sağırım, “sevginin dilini” duyarım.
Gülün nazını ben çeker, dikenini ben anlarım.
Dağların alın yazısını ben okurum.
Bende aydınlığa çıkar yolunu yitiren karanlıklar.
Benimle söner dumansız yangınlar.
“Mumdan gemilerin ateşten denizi” nasıl geçtiğini ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim

Benimle şaha kalkar gem vurulmaz atlar.
Kurumuş ağaçlar benimle gökkuşağına tutunur.
Bende hayalin gökdelenleri yükselir, depremsiz diyarlara…
Kanatsız kuşların gökyüzüne nasıl çıktığını ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim.

Benimle dövüldü demir, benimle biçildi kumaş.
Dağlar benimle alçaldı, sular benimle yükseldi
Karanlığın diline kilit vuran benim.
Benimle çoğaldı aydınlık.
Benimle yükseldi medeniyetin her basamağı.
“Suyun insanı boğmadığını, ateşin insanı yakmadığını” ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim.

Ben insanlığın ölümsüz hikâyesiyim.
Dünyanın neresi olursa olsun
Nerede bir tetik çekilse,
Nerede bir silah patlasa,
Nerede bir insan ölse
Ben onunla bir daha, bir daha ölürüm
Medeniyet kilimine kardeşlik dokumasını ben bilirim.
Nasıl söylesem, ben öğretmenim.

Saygıdeğer büyüklerim, ey milletim! ...
İşte benim eserim.
Beni eserimin gölgesinde unutmayın.