Ben O Kadar Çok Şeyim Ki Aslında

Hiç kimsenin olmadığı karanlık ve dar sokaklarda yürüyorum ve bir o kadar da kirli ve sahipsiz sokaklar ve yabancısı olduğum bir yığın hayal ve hakikat sürüyor ayak izini ruhumda. Bu karanlık, yalnızlık ve günahlar çıkmaz sokaklara sürüklüyor beni. Öyle bir boşluk alıyor ki koynuna, umudu nefesimin son bulmasında arıyorum. Bu tarifi imkânsız tükenmişliğin sokağı, hayatım benim. Düşlerini kırık kalemlerde arayanım ben, hayallerini masum bir çocuğun yitirilmiş tebessümüyle yok eden, hüzne boğulanım ben. Ben kendini hayallerle avutmaktan yorulan biçare, ben özgürlüğünüzü bedeninizde hapsetmiş sizlerin görünen yüzü. Ben o kadar çok şeyim ki aslında. Kim duyabilir, kim görebilir bu beni daha önemlisi kim bulabilir bende kendini?

Bu yürüyüşün ne kadar sürdüğü meçhul, bir ömür mü yoksa bir adam boyu mu? Neden hayatınızı kendinizde olmayanı başkasında görmeye adarsınız ki?