Ben Neyleyim Gönül Şiiri - Metin Falay

Yanlış ellere uzanmış ellerim.
Susuz bağlarda açmış çiçeklerim.
Yaslanıp da gölgelendiğim dallar.
Kırılıp gitti, ben neyleyim gönül.
Hani yüreğindeki, kor sevdalar.
Hani benim için damlayan yaşlar.
Hani benim için eğilen başlar.
Boyun büktüler ben neyleyim gönül.
Acılar gönül havuzumdan (1) taştı.
Toprak sandığım kalpler, sanki (2) taştı.
Gözden akan su değil, kanlı yaştı.
Böyle akışa, ben neyleyim gönül.
Aynalar tozu atıp dile geldi.
Saçlarım tutam tutam ele geldi.
Feryatlarım mızrapla, tele geldi.
Kanıyor ruhum, ben neyleyim gönül.