Ben Neyleyim Şiiri - Rubil Demir

NEYLEYİM

Avuç açtım Mevla’ya, kabul olsun
Duam, ağladım coştum, ben neyleyim.
Yarama tuz döktüm, yar sefa bulsun
Diye, gurbete kaçtım, ben neyleyim.

Ömrümü bahçe yaptım, yıllar yılı,
Belledim mahsul versin, kökü dalı,
Bağban girdi bağıma, vurdu beli,
Zemheride gül açtım, ben neyleyim.

Sevgisiyle sevdası, bıçak sırtı,
Cilvesi, nazı, sözü, hep sıkıntı.
Canım cicim demesi, bir yıkıntı.
Sözün közüne düştüm, ben neyleyim.

Boyu posu endamı, Turan yurdu.
Dudağıyla yanağı, ahududu.
Kipriği, kaşı, gözü, canlar aldı.
Canım kurtulsun, sustum, ben neyleyim.

Hangi yönünü övem, seher yeli,
Vurdukça yaylanır o, ince beli.
Yürüdükçe Rubil’i eder deli.
Yetişmek için koştum, ben neyleyim.