Ben Ne Zaman Çocukluğumu Hatırlamaya Yel ...

çok uzun zaman önceydi..
çocuktum o zaman sanırım..
köhne bir mahallede top oynayan çocukları izleyerek
belki bu defa alırlar benide oyuna diyen..
ama hep sadece izlemekle yetinen...
yanlış bir vuruşla oyundan çıkan top hiç bana çarpmazdı..

mesela;
ilk defa bir uçurtmam olmuştu oda ilk uçurmamda tellere takılmıştı..
ne zaman çocukluğumu hatırlamaya yeltensem..
tek odalı bir gecekonduda
geçen bir çocuğun anısı belirir gözümde...
geceleri korktuğumda anne diyememenin eksikliği
okumayı ilk çözdüğümde aldığım ilk kırmızı kurdele sevinciyle
eve koşa koşa gelip BABA diyememek....

ben ne zaman çocukluğumu hatırlamaya yeltensem
gözlerim dolar...
yaramaz bir çocuk değildim..
sessiz ve sakin..
mesela hiç hatırlamam bir camı kırdığımı
ya da bir agaçtan düşüp kolumu bacağımı kırmışlığım yoktur...
benim hep kalbim kırılmıştır..
ve o gece konduda kalp kırıklığının pek bir önemi yoktur...

hep itilmiş başına şefkatlı bir el den çok hep sert bir nesne yemiş bir çocuk...
akşamları yatağına girdiğinde;
benimde bir gün tek yatabileceğim odam olacak diyen çocuk...
ah be çocuk...
kış olurdu...
ben yazı beklerdim..
gelecek yazın hep farklı olacağını hayal ederdim...
olmazdı...her yaz aynıydı.. hayal kurmanın anlamsız olduğunu anladım..
9 yaşındaydım.....
çocuktum...büyümeye karar verdim...
artık ne uçurtma uçurmak istiyordum,ne bisiklet sürmek
nede birilerinin beni oyuna çağırmasını beklemek....
büyüme doğru kanat açtım..
ilk defa dayak attım...
dayak yemenin acısını daha iyi anladım....
büyük bir şehirde yolculuğa başladım...
her insanın fotoğrafını çektim...
zihnime kaydettim...

ve büyüdüm.. yada öyle sandım...
benimle birlikte acılarım da büyüdü...
yeni acılar biriktirdim içimde...
yaş geldi 23'e...
BEN NE ZAMAN ÇOCUKLUĞUMU HATIRLAMAYA YELTENSEM... GÖZLERİM DOLAR....
ERDEM YAĞCI....