Ben Ne Zaman Büyüdüm Anne Şiiri - Gülten ...

Sahi ben ne zaman büyüdüm anne,
belki de hep büyüktüm. Olgunluğu öğretirken, güçlü olmayı, güçlü durmayı, bir miras gibi söylediklerin aklımda hala. Sahi ben hangi ara büyüdüm anne, peki neden hala küçük bir çocuk kadar sevgine ihtiyaçlığım, hemen küsmelerim, suratımı asmam, senin kollarında olma isteğim, ufak bir üzüntüde gözlerimin dolması ve zamansız dudaklarımı büzmem, tamam güçlüyüm anne, istediğin gibi ama işte yalnızken gel gör beni. Çabuk unutuyorum kırğınlıklarımı, kin tutamıyorum, mesafe bırakıyorum sadece bu konuda bilirsin çok iyiyim insanları çabuk tanıyorum ama yinede keşke iyi olsaydı dediğim çok oldu. Sessizlik benim diğer adımdı. Hep mutsuz değilim, arkadaşlarım yanımda olunca şımarıyorum, şakalar yapıyorum, eğlenceli keyifli oluyorum. Hala dans ediyorum, şarkı söylüyorum yüksek sesle. Kimsenin gözlerinin içine bakamayacak kadarda utangaçım hala, az konuşuyor, çok düşünüyorum. Anne sahi ben ne zaman büyüdüm. Anne peki niye hala duygularım değişmedi, kızamıyorum kimseye öfkelenemiyorum, başımı usulca öne eğiyorum peki diyorum içimden, sitemim kendime ve hayal kırıklığı yakamı bırakmıyor. Çocukluğumdaki gibi resim yapıyorum, şiirler yazıyorum, kendi dünyamda yaşıyorum içimde hala kocaman bir kalple seven küçük bir kız taşıyorum ve hala kelebekleri gelincikleri kedileri seviyorum...ha bide yalnızlığımı... ...duygularımı düşüncelerimi içime atmıyorum, gizlemiyorum artık anne herkese söylüyorum, bak bu yazdıklarımı da okuyacaklar mesela, sizi çok seviyorum anne...