Yürüyorum üstümde, adım - adım basarak,
Kendimi çiğniyorum... çiğnedikce şaşarak.
Su’ya bassam göçerim, Hava’ya hiç basamam,
Basmadığım zaman bil, ölmüşüm ben yaşamam!
Benden olan ot – bitki... benden olan canlılar,
Benden can alır onlar ve de benden kanlılar.
Beni yer gibi sanma, ben de beni yerim ben,
Ben bensem deee aslımı, “yere bak, gör! ” derim ben.
Sanma bir ben böyleyim, ben deee sen de ve o da
Kendini insan diye ayrı tutmak bir moda.
Her birirmiz tıp a tıp... bir tornadan çıkmışız,
Oysa her birimiz de O’yuz O’na basmışız.
Şimdi söyle sen ne’sin? Şimdi söyle ben ne’yim?
Sen - ben - o... ne’yiz? Ne’yiz? .. Söyle ben de bileyim.
Bir de böyle düşün kiii ola ki doğru olur,
Bir iyice düşünen “NE’YİZ BİZ? ” onu bulur!
21.12.2009/24.00
Atakan KartaltepeKayıt Tarihi : 10.1.2010 04:29:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kopardı toprak ana
İnsanı bağrından
Prangaya vurdu ayağından
Kaçmasın diye
Dünyadan........
İNCİ GERMENLİLER
TÜM YORUMLAR (1)